Διακόσια χρόνια έχουν περάσει από την απόφαση των σκλαβωμένων Ελλήνων να αποτινάξουν τον Τουρκικό ζυγό από το κεφάλι τους, διακόσια χρόνια έχουν περάσει από την στιγμή που τα καριοφίλια πήραν φωτιά στο Βαλτέτσι, στην Τρίπολη, στην Αλαμάνα και σε τόσα μέρη της Ελλάδας προκειμένου σήμερα να ατενίζουμε την σημαία μας ελεύθεροι. Όμως έχουν περάσει και διακόσια χρόνια από τον εμφύλιο της κατά μεσοίς της επανάστασης, την σφαγή μεταξύ αδερφών και την πολιτική έριδα μεταξύ οπλαρχηγών, κοτζαμπάσηδων και Φαναριώτων. Δυστυχώς η ιστορία έχει και την σκοτεινή πλευρά της σε κάθε φωτεινή σελίδα της.
Ναι μια χούφτα Έλληνες τόλμησε το αδιανόητο το 1821, με λίγο εξοπλισμό και σαφή κατώτερη αριθμητική δύναμη από την Οθωμανική Αυτοκρατορία σε μόλις ένα χρόνο και χωρίς καμία βοήθεια απελευθερώθηκε η Πελοπόννησος και η Στερεά Ελλάδα. Ένα χρόνο ενωμένοι και καταφέραμε το απίστευτο, αλλά δεν κράτησε για πολύ καθώς με την έλευση των Ελλήνων του εξωτερικού για να βοηθήσουν, άρχισε η έριδα για τα αξιώματα σε μια Ελλάδα που μόλις είχε σηκωθεί από την σκλαβιά. Αποκορύφωμα ήταν η εμφύλια σύρραξη μέσα στην Επανάσταση μεταξύ των Ρουμελιωτών και των Πελοπονήσιων και το θάνατο τόσων Ελλήνων, όχι από τουρκικά βόλια, αλλά από ελληνικά σπαθιά. Πόσες ζωές θα είχαν γλυτώσει άραγε αν δεν σκεφτόμασταν να πάρουμε την καρέκλα της «εξουσίας»; Πόσοι επαναστάτες και ήρωες δεν θα είχαν πεθάνει ή φυλακιστεί στο βωμό της πολιτικής ηγεσίας; Ανδρούτσος , Πάνος Κολοκοτρώνης, Παλαιών Πατρών Γερμανός, Καννέλος Δεληγιάννης και τόσοι που πέθαναν η ατιμάστηκαν από αδερφούς τους.
Διακόσια χρόνια μετά και με την Ελλάδα αλλά και όλο το κόσμο να προσπαθεί να «επαναστατήσει» κατά του κορωνοϊού βιώνουμε για άλλη μια φορά την πολιτική έριδα να διαφεντεύει τη χώρα μας. Αντί να έχουμε ενωμένες την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση να προσπαθούν μαζί να βρουν την σωστή φόρμουλα για την αντιμετώπιση της πανδημίας, μικροπολιτική, επίρριψη ευθυνών και ένα κλίμα πόλωσης, που έχει οδηγήσει σε συγκρούσεις (με τελευταία τα γεγονότα στη Νέα Σμύρνη) και θύμα τον κάθε Έλληνα.
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται και το αποτέλεσμα είναι ένα: H Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, αλλά όπως εμείς φέτος τιμούμε όλους αυτούς που δύο αιώνες πριν αποφάσισαν να έχουνε καλύτερα μια ώρα ελεύθερη παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και να μας δώσουν την σημερινή ζωή μας, έτσι μακάρι να κάνουμε και εμείς το σωστό για να είναι περήφανοι οι απόγονοι μας μετά από δύο αιώνες. Ζήτω η Ελλάδα.
Βάλλας Γεώργιος, Αντιπρόεδρος Τοπικού Συμβουλίου Αργυρούπολης
