Για δεκαετίες , η αξιολόγηση αποτελεί ένα κόκκινο πανί για τον δημόσιο τομέα της χώρας μας. Η αναφορά και μόνο της εν λόγω λέξης , συνιστά αφορμή για έντονους διαπληκτισμούς και σθεναρή αντίσταση από τους αξιολογούμενους. Στην παρούσα φάση , και με την χώρα σιγά σιγά να επανέρχεται στην προ πανδημίας κατάσταση , έχει ξεσπάσει σάλος με την αναμενόμενη αξιολόγηση των εκπαιδευτικών του Δημοσίου. Απεργίες και διαμαρτυρίες σε καθημερινή βάση πραγματοποιούνται από τους διδάσκοντες κατά της εφαρμογής αυτού του νομοσχεδίου , με ένα φλέγον ερώτημα να παραμένει αναπάντητο : τι περιλαμβάνει αυτή η αξιολόγηση ;
Ουσιαστικά πρόκειται για μια αξιολόγηση που θα πραγματοποιείται ανά δύο σχολικά έτη στους εκπαιδευτικούς και θα αξιολογεί τρεις βασικούς άξονες :
α) την γνώση του εκπαιδευτικού , τόσο ως προς το εκπαιδευτικό σύστημα , όσο και προς το αντικείμενο που διδάσκει
β) την άσκηση διοικητικού – οργανωτικού και εκπαιδευτικού έργου και
γ) την υπηρεσιακή συνέπεια και επάρκεια.
Με βάσει τα τρία αυτά κριτήρια θα δοθεί ένας “βαθμός” από μηδέν έως 100 μονάδες και όποιος κριθεί κάτω των απαραίτητων προσδοκιών (μηδέν έως σαράντα εννέα μονάδες) θα πρέπει να αντικατασταθεί.
Προφανώς η διαδικασία για την αξιολόγηση ενός υπαλλήλου είναι αρκετά δύσκολη, πόσο μάλλον για έναν εκπαιδευτικό που είναι επιφορτισμένος με ένα έργο τόσο πολύπλοκο και πολυεπίπεδο όσο και σημαντικό για το κοινωνικό σύνολο, αλλά αν είναι εξασφαλισμένη η λεπτομερής ανάλυση των κριτηρίων – υποκριτηριών της αξιολόγησης, αν απαιτούνται επαρκείς αποδείξεις για την καταλληλόλητα ή ανεπάρκεια του εκάστοτε εκπαιδευτικού (ήδη αναφέρονται επακριβώς τα παραπάνω στο κείμενο του νομοσχεδίου), ποια είναι η βασική αιτία της άρνησης της αξιολόγησης; Γιατί να μην είναι εξασφαλισμένο το επίπεδο και η ποιότητα των εκπαιδευτικών που διδάσκουν τα παιδιά μας; Γιατί να μην απαιτούμε να υπάρχουν στον εκπαιδευτικό τομέα άτομα με όρεξη, γνώσεις , με ειδίκευση στην παιδαγωγική και διδακτική διαδικασία που θα αναβαθμίσουν την ποιότητα του Δημόσιου Σχολείου;
Προσωπικά δραστηριοποιούμαι στον τομέα της Ιδιωτικής Εκπαίδευσης και η αξιολόγηση, πέραν του ότι είναι αυτονόητη, αποτελεί και το έναυσμα για την βελτίωση του διδάσκοντα και του παραγόμενου εκπαιδευτικού έργου, δημιουργώντας μια συνεχή διαδικασία αυτοβελτίωσης. Δεν βλέπω το γιατί στο δημόσιο τομέα να αποτελεί φόβητρο; Πιστεύω πως πολύ άργησε να γίνει αύτη η αξιολόγηση, καθώς είναι απαραίτητη αν θέλουμε να ανεβάσουμε πιο ψηλά τον πήχη του δημόσιου σχολείου και να βοηθήσουμε τα παιδιά να αγαπήσουν το σχολείο και τον δάσκαλο. Ναι είναι ένα στοίχημα το να γίνει σωστά, ναι οφείλει να γίνει με διαφάνεια και ορθότητα χωρίς παρεμβάσεις από τρίτους και να εξασφαλιστεί η δίκαιη διαδικασία προς όλους. Αρκετά όμως με την δαιμονοποίηση κάθε βελτιωτικής διαδικασίας, για χάριν του δημοσίου και της μονιμότητας.
Βάλλας Γεώργιος , Εκπαιδευτικός – Αντιπρόεδρος Τοπικής Κοινότητας Αργυρούπολης.
