Πριν λίγο καιρό μιλούσα με έναν γνωστό μου και μου έλεγε για τον πατέρα του που είχε καρκίνο αρκετό καιρό, είχε κάνει χημειοθεραπείες και αρνιόταν να κάνει άλλες. Η πρώτη μου σκέψη ήτανε «δε σκέφτεται τα παιδιά του;». Συγχρόνως όμως, μου ήρθε μια άλλη σκέψη «γιατί να σκεφτεί τα παιδιά του και όχι τον εαυτό του;». Είχε προσφέρει τα πάντα στα παιδιά του και με το παραπάνω και απλά ήθελε να έχει ένα ήρεμο τέλος χωρίς να παρατείνει τους πόνους, τις επιπτώσεις των χημειοθεραπειών κτλ. Απλά να ζήσει για όσο του επιτρεπόταν και μετά να φύγει ήρεμος.
Αυτό το παράδειγμα είναι πραγματική ιστορία και διαβάζοντας για το νομοσχέδιο της ευθανασίας το σύνδεσα στο μυαλό μου. Αν το σκεφτείτε είναι πολύ παρόμοιο. Ένας άνθρωπος βαριά άρρωστος δε θέλει να δει τον εαυτό του να παραμορφώνεται από τα φάρμακα – να πονάει, από τις χημειοθεραπείες ή/και τις θεραπείες, και απλά θέλει να φύγει έτσι όπως είναι χωρίς πόνους και χωρίς να βλέπει τους δικούς του να «ταλαιπωρούνται» πρακτικά και ψυχικά.
Είναι απολύτως κατανοητό να μην θες να χάσεις το δικό σου άνθρωπο και επομένως να είσαι εναντίον της ευθανασίας το καταλαβαίνω. Όμως, κακά τα ψέματα. Αν κάποιος είναι καταδικασμένος ταλαιπωρείται ο ίδιος και όλοι γύρω του. Ο ίδιος διότι βλέπει τον εαυτό του να αλλάζει σε έναν «παρακμάζοντα» εαυτό και στεναχωριέται διπλά γιατί βλέπει και τους γύρω του να στεναχωριούνται, να αγχώνονται επειδή αρνούνται την πραγματικότητα ή απλά θέλουν να τον φροντίσουν τώρα που μπορούν. Οι γύρω λοιπόν μπορεί μεν να είναι ευχαριστημένοι που έχουν ακόμα δίπλα τους τον δικό τους άνθρωπο αλλά συγχρόνως στεναχωριούνται που υποφέρει από τους πόνους, και με την αλλαγή της εμφάνισης του, κάτι που είναι πολύ ψυχοφθόρο. Μάλιστα, πολλοί καταδικασμένοι προτιμούν την ευθανασία διότι θέλουν οι άνθρωποι τους να τους θυμούνται όπως ήτανε. Επίσης πολύ ψυχοφθόρο είναι κάθε μέρα να ξυπνάς και να μην ξέρεις ποια θα είναι η καινούρια επιπλοκή / επίπτωση των θεραπειών, ή αν ο άλλος ζει και σήμερα.
Ποιος είναι περισσότερο εναντίον όμως της ευθανασίας; Μα φυσικά η Εκκλησία. Αν προσέξετε και οι περισσότεροι άνθρωποι που είναι εναντίον είναι οι πολύ θρησκευόμενοι. Μην παρεξηγηθώ, πιστεύω, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι συμφωνώ με τα πάντα που υποστηρίζουν οι παπάδες – άνθρωποι. Το πιο κοινό επιχείρημα εναντίον της ευθανασίας, ή γενικά για να μην κηδέψεις κάποιον επειδή αυτοκτόνησε (γιατί και η αυτοκτονία είναι εν μέρει ευθανασία) είναι ότι πήρε τη ζωή που του χάρισε ο Θεός. Ωραία το δέχομαι, πήρε τη ζωή του, σωστό ή λάθος, δεν έχει σημασία. Μιλώντας λοιπόν θρησκευτικά, κήδεψέ τον όπως πρέπει σαν παππάς, και άφησε τον Θεό να αποφασίσει αν θα στείλει την ψυχή του στον Παράδεισο ή στην Κόλαση. Άσε τον Θεό να αποφασίσει. Ποτέ δεν κατάλαβα με ποιο δικαίωμα οι παπάδες αρνούνται να κηδέψουν κάποιον; Οι παπάδες είναι εκπρόσωποι της εκκλησίας. Αποστολή τους είναι να φέρουν κοντά στο Θεό τον κόσμο και όχι να τον κρίνουν για την πράξεις τους. Όμως δυστυχώς με αυτά που κάνουν διώχνουν τον κόσμο.
Όπως και να έχει το πώς θα ζήσει κάποιος τη ζωή του είναι ΔΙΚΑΊΩΜΑ του!
Σαράφη Βασιλική, Επικοινωνιολόγος – Κοινωνιολόγος
