8 χρόνια τώρα η κατάσταση στην Συρία είναι απλά τραγική. Πρώτα οι “επαναστάτες” κατά του Άσαντ και τα ¨αντίποινα¨ με όπλα μαζικής καταστροφής του Άσαντ που τα ΜΜΕ τον κάνανε τον Χίτλερ της Μέσης Ανατολής. Μετά ήρθε το Ισλαμικό Κράτος, με τους μισότρελους (αν όχι εντελώς τρελούς) και φανατικούς αρχηγούς και ακολούθους. Και ξαφνικά ο Άσαντ δεν ήταν τόσο κακός γιατί πολεμούσε τους τρομοκράτες μαζί μας.
Και ανάμεσα στους εμπόλεμους και στους στρατιώτες και στις βόμβες, πάντα υπάρχουν άμαχοι. Και πάντα οι άμαχοι υποφέρουν περισσότερο και άδικα. Και τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα από ότι νομίζουμε. Σκεφτείτε ότι σε αυτή τη χώρα, υπάρχουν ενήλικες 18 ετών, οι οποίοι από τα 10 τους ζούνε μια κόλαση πολέμου, βομβαρδισμών και φρικαλεοτήτων. Άνθρωποι που την μισή ζωή τους την έχουν περάσει στον πόλεμο.
Αλλά μέσα σε όλα αυτά, οι Κούρδοι κατάφεραν να επιζήσουν και να ζήσουν σε μια κατάσταση ελευθερίας, μια κατάσταση που για πολλά χρόνια δεν είχαν ούτε τολμήσει να σκεφτούν. Νίκησαν τον στρατό του Άσαντ, νίκησαν τις ορδές του Ισλαμικού Κράτους. Πολέμησαν κατά των Τουρκομάνων, των ανταρτών φίλα προσκείμενων στην Τουρκία που ελάχιστα τους χωρίζουν από το Ισλαμικό Κράτος.
Και όλα αυτά γιατί; Για να εγκαταλειφθούν από τους Αμερικάνους, οι Ρώσοι πάντα έκαναν ότι δεν υπήρχαν, και να δεχτούν άλλη μια επίθεση από έναν στρατό που αντί για την ικανότητά του, φημίζεται για τις φρικαλεότητές του. Η Τουρκία δεν αντέχει να βλέπει ελεύθερους ανθρώπους. Ειδικά κοντά στα σύνορά της, που μπορεί να θυμίσουν και σε άλλους πόσο γλυκιά είναι η ελευθερία.
Αλλά οι Κούρδοι δεν θα πέσουν έτσι εύκολα. Συνεχίζουν να αντιστέκονται. Συμμάχησαν με τον Συριακό Στρατό (τον Άσαντ που λέγαμε) για να κρατήσουν τους Τούρκους μακριά.
Κι εμείς; Κι όταν λέω εμείς, εννοώ σαν χώρα και σαν άτομα; Όταν έγινε η επίθεση στο Charlie, όλοι γράφανε Je suis Charlie… και τώρα το ξέχασαν.
Όταν κάηκε η Παναγία των Παρισίων, μαζεύτηκε ένα αστρονομικό ποσό για την αναστήλωσή της σε μια μέρα.
8 χρόνια πόλεμος στην Συρία και…. είναι Τετάρτη σήμερα.
Οι Τούρκοι βομβαρδίζουν αμάχους και εκτελούν κόσμο στους δρόμους… και η πιο σθεναρή αντίδραση σε αυτό ήταν από την ομάδα Ζανκτ Πάουλι που έδιωξε Τούρκο ποδοσφαιριστή (την 2η ακριβότερη μεταγραφή της μάλιστα) επειδή τάχθηκε υπέρ της Τουρκικής επίθεσης.
Στο Ισραήλ, ομάδα εφέδρων έστειλε επιστολή στην Πρωθυπουργό για να βοηθήσει τους Κούρδους.
Η Αμερική απειλεί την Τουρκία με οικονομικές κυρώσεις (φυσικά εδώ γελάμε, η Αμερική έδωσε το πράσινο φως για αυτό).
Η Ρωσία δεν γνωρίζει, δε ξέρει δε βλέπει.
Στην Ελλάδα βλέπουμε δηλώσεις ξεκάθαρα επιθετικές και επεκτατικές εναντίον μας από επίσημους Τούρκους αξιωματούχους. Δεν μπορεί να έχουμε ξεχάσει τι έγινε στην Κύπρο…
Κι όμως έχουμε σχεδόν πλήρη αδιαφορία για το τι γίνεται. Και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί.
Θα κλείσω με τους στίχους ενός τραγουδιού του Ν. Σφακιανάκη. Ναι μπορεί οι απόψεις του να είναι αρκετά περίεργες, αλλά εγώ κρατάω το νόημα των στίχων σαν καλλιτεχνική άποψη.
Μα δεν μου είπανε οι αγύρτες
Ούτε το σκέφτηκαν οι αλήτες
Τα ορφανά μες’ τις πλατείες τις θα γίνουν
Από την πείνα τα κορμάκια τους θα σβήνουν
Ντροπή σε όλους μας, μα πιο πολύ σε εκείνους
Νάσος Μάμαλης, Οικονομολόγος
