Ο Πελάτης (δεν) έχει πάντα δίκιο. Ούτε κι εσύ

Ούτε κι εγώ, ούτε κανένας. Ξεκινάω με αυτό το disclaimer γιατί πιστεύω ότι το άρθρο αυτό θα έχει διάφορες αντιδράσεις, κυρίως όχι καλές.

Έτυχε πρόσφατα στα Social Media να γίνω μέτοχος σε συζητήσεις σχετικά με εργασιακά θέματα, κυρίως για ιστορίες “τρέλας” και παραλογισμού στον χώρο εργασίας. Οι ιστορίες είχαν τις περισσότερες φορές τον ίδιο “κακό” έναν υπερβολικό πελάτη, ένα πολύ κακό ή εκμεταλευτή (ή και τα δύο) αφεντικό κτλ κτλ. Σαν να βλέπεις ταινίες James Bond στον Ψυχρό Πόλεμο… απλά ξέρεις ότι ο κακός θα είναι Ρώσος ή θα έχει σχέση με ΕΣΣΔ.

Βρήκα δύο ιστορίες από “αφεντικά”, και το βάζω σε εισαγωγικά γιατί πόσο αφεντικό είναι κάποιος που έχει ένα μικρό μαγαζί στο οποίο δουλεύει και αυτός μαζί σου νυχθημερόν για να τα βγάλει πέρα; Και οι δύο μιλάνε για εργαζόμενους, οι οποίοι φέρθηκαν με πολύ λάθος τρόπο και άφησαν την επιχείρηση εκτεθειμένη. Εντύπωση δεν μου έκανε η ιστορία, αυτή καθεαυτή. Εντύπωση μου κάνανε τα σχόλια.

Στα σχόλια 2 στους 5 τους ρωτάγανε τι χρήματα τους δίνανε, άλλοι 2 στους 5 προβλέπανε (μάλλον από κληρονομικό χάρισμα) ότι τους δίνανε ψίχουλα και μετά βίας 1 στους 10 έλεγε ότι όντως αυτοί οι εργαζόμενοι φέρθηκαν με λάθος τρόπο.

Ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω την ψύχωση που έχουν μερικοί άνθρωποι (πολλοί από ότι βλέπω) με τα αφεντικά. Εντάξει σίγουρα υπάρχουν κακά αφεντικά εκεί έξω, ίσως είναι και πλειοψηφία, δεν μπορώ να ξέρω. Αλλά ξέρετε, υπάρχουν και κακοί εργαζόμενοι. Και δυστυχώς με αυτά που βλέπω προς υπεράσπισή τους, παίζει να είναι επίσης πολλοί (αν και ελπίζω όχι πλειοψηφία).

Οι μισθοί στην Ελλάδα είναι πιο άθλιοι και από το βιβλίο του Βίκτωρα Ουγκώ. Βέβαια υπάρχει και λόγος για αυτό. Η παραγωγικότητα του Έλληνα εργαζομένου είναι εξίσου χαμηλή, όχι επειδή φταίει ο εργαζόμενος βέβαια (συνήθως). Στον ιδιωτικό τομέα υπάρχει ένας κανόνας απαράβατος. Αν τα φέρνεις, θα τα πάρεις. Η επιχείρηση που βλέπει ότι έχει έναν αποδοτικό εργαζόμενο, θα θέλει να τον ανταμοίψει κατάλληλα για να τον κρατήσει. Υπάρχουν εξαιρέσεις σε αυτό; Σίγουρα! Είπαμε υπάρχουν αρκετά κακά αφεντικά εκεί έξω.

Αυτό που οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν καταλαβαίνουν (και δυστυχώς είναι πολλοί οι νέοι σε αυτούς, για τους οποίους ανησυχώ πάρα πολύ. Είναι πολύ δυσάρεστο η εργασιακή σου ηθική να ξεκινάει και να τελειώνει στον μισθό) είναι ότι το αφεντικό τους θα τους δώσει χρήματα ανάλογα του τι προσφέρουν στην επιχείρηση. Και όταν δεν τους ξέρει, θα τους δώσει βασικό (ή λίγο πιο κάτω με διάφορα τεχνάσματα, ξέρω πως είναι η αγορά εκεί έξω) και αν δει ότι αξίζουν θα πάρουν παραπάνω.

Το δεύτερο πράγμα που δεν καταλαβαίνουν οι Έλληνες εργαζόμενοι, είναι ότι δεν είναι όλες οι δουλειές ικανές να σου προσφέρουν το επίπεδο διαβίωσης που σου προσφέρανε οι γονείς σου. Και αυτοί πριν φτάσουν να έχουν την οικονομική άνεση για να σε πηγαίνουν κάθε καλοκαίρι διακοπές και να σου αγοράζουν ότι θέλεις σαν παιδί, δούλευαν για ένα διάστημα για ψίχουλα. Ναι, είχαν πολύ περισσότερες ευκαιρίες από ότι εμείς, αυτό είναι αλήθεια. Αλλά όλοι από κάπου ξεκινάνε.

Το πρόβλημα του Έλληνα είναι ότι δεν ανέχεται να του ζητήσουν να αποδείξει το πόσο (πιστεύει πως) αξίζει πριν τον ανταμοίψουν για αυτό. Ναι ούτε εμένα θα μου άρεσε να δουλέψω για 475 € στο 8ωρο 6ήμερο. Αλλά αν δεν είχα εμπειρία σε τίποτα εργασιακό, θα το κάνω για να φτιάξω ένα βιογραφικό. Και αν δεν μου δώσουν περισσότερα χρήματα εκεί παρόλο που τα αξίζω, θα ψάξω να βρω κάτι άλλο που θα μου τα δώσει και θα είναι πιο εύκολο γιατί τώρα ΈΧΩ εμπειρία.

Για να μην μακρυγορώ (κι άλλο). Ναι οι πελάτες δεν έχουν πάντα δίκιο. Ναι ούτε τα αφεντικά έχουν πάντα δίκιο. Ας παραδεχτούμε πως ούτε και οι εργαζόμενοι έχουν πάντα δίκιο και ότι η αγορά εργασίας έχει γίνει πολύ περισσότερο επιθετική και δύσκολη και ας σταματήσουμε να ζητάμε μισθούς καλοπέρασης πριν αποδείξουμε ότι τους αξίζουμε.

Νάσος Μάμαλης, Οικονομολόγος