Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας.
Κάρολος Κουν
Πόσο δύσκολο είναι να αποχαιρετήσεις μια ζωή που έζησες και αγάπησες, αλλά δεν θα επιστρέψει πια; Μια γλυκιά ανάμνηση με τους γονείς και τους φίλους σου που ήταν δική σου και πλέον ξεμακραίνει από τον ορίζοντά; Μια στιγμή παιδικής ευτυχίας και ηρεμίας που στη χούφτα σου είχες κλείσει όλα τα όνειρά και τις προσδοκίες σου, όλα τα παιχνίδια και τα γέλια σου, για να γκρεμιστούν και να δώσουν πνοή σε κάτι καινούριο; Ένας κήπος γεμάτος αναμνήσεις – στιγμές χαράς και απέραντης θλίψης – βρίσκεται στο κέντρο ενός κόσμου που αλλάζει, καθώς το επιβάλλουν οι επιταγές των καιρών, επηρεάζει μια ολόκληρη γενιά και απορροφά τα χιλιάδες συναισθήματα από τους ανθρώπους που έζησαν μέσα σε αυτόν λίγο πριν γκρεμιστεί.
«Ο Βυσσινόκηπος» του Αντόν Τσέχωφ είναι μια παράσταση ωδή στα ανθρώπινα συναισθήματα και τις αδυναμίες. Η Λιουμπόβ Ρανιέφσκι, μια γυναίκα συντετριμμένη από τον έρωτα, τις αδικίες της ζωής και καταχρεωμένη, επιστρέφει στο πατρικό της μετά από απουσία 5 ετών, για να το βρει στα πρόθυρα του πλειστηριασμού. Ανήμπορη να ανατρέψει την υφιστάμενη κατάσταση, αντιμετωπίζει την επιστροφή της σαν ένα ταξίδι στην παιδική της ανέμελη ηλικία. Μαζί με την κόρη της, τον αδερφό της, τους φίλους τους και το υπηρετικό προσωπικό, απομονώνονται από την πραγματικότητα και επιλέγουν για λίγο καιρό να ξεχάσουν τα προβλήματά τους. Και ο κήπος με τις βυσσινιές γεμάτος αρώματα και αναμνήσεις παρακολουθεί, αφουγκράζεται τις έντονες στιγμές, γνωρίζοντας όμως την κατάληξή του.
Όλοι οι ηθοποιοί με την ερμηνεία των ρόλων τους συνέθεσαν μια υπέροχη ατμόσφαιρα και παρέσυραν τον θεατή στην εποχή που η ξεπεσμένη αριστοκρατία της Ρωσίας προσπαθούσε να βρει τρόπο να επιβιώσει. Η Θέμις Μπαζάκα ήταν πολύ καλή στο ρόλο της ευαίσθητης και πληγωμένης Λιούμποβ Ρανιέφσκι, η οποία ονειρευόταν μια διαφορετική ζωή από αυτή στην οποία κατέληξε. Οι εναλλαγές των συναισθημάτων της ήταν μοναδικές, καθώς διαδεχόταν με μεγάλη επιτυχία η θλίψη την νοσταλγία, ο θυμός την άρνηση και την υπερβολή. Μέσα στην ψυχή της παρέμενε ένα κοριτσάκι που λαχταρούσε να έχει μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή της, στον σπίτι της και στον αγαπημένο της κήπο. Την παράσταση, όμως, “έκλεψε” ο Δημήτρης Λιγνάδης με την εξαιρετική του ερμηνεία ως μεγαλέμπορος Λοπάχιν, ο οποίος ενώ ξεκίνησε ως ο φτωχός γιος του επιστάτη της οικογένειας, κατέληξε σε έναν άνθρωπο με πολλά χρήματα και σημαντική επιρροή. Παρ΄’ όλη την απαξίωση που είχε δεχθεί από την αριστοκρατική αυτή οικογένεια όλα τα προηγούμενα χρόνια, προσπάθησε με τη νέα του κατάσταση να βοηθήσει και να τους συμβουλέψει, αφού ήταν ο μόνος που αντιλαμβανόταν την εποχή που αλλάζει. Η κλιμάκωση των συναισθημάτων του και η εξέλιξη του χαρακτήρα του στην παράσταση ήταν εξαιρετική, με τον Δημήτρη Λιγνάδη να απογειώνει τον ήρωά του και να δίνει μια σφαιρική διάσταση στην προσωπικότητά του.
Ο Τσέχωφ έγραψε το συγκεκριμένο έργο σε μια εποχή κατά την οποία ο ρωσικός λαός, αν και θεωρητικά ελεύθερος εξαιτίας της κατάργησης της δουλοπαροικίας κατά το 1861, ζούσε ακόμα στη φτώχεια και την αμάθεια. Το έργο θεωρείται ουσιαστικά ο προάγγελος της επανάστασης του 1905 και της επανάστασης του 1917, καθώς αποδεικνύεται η αδυναμία των ανθρώπων, κυρίως των αριστοκρατών της εποχής, να κατανοήσουν τις επερχόμενες αλλαγές στο κοινωνικό περιβάλλον, όπως επίσης και τον ρόλο που αυτές παίζουν στην προσωπική τους ζωή. Ο Τσέχωφ αντιμετωπίζει τους χαρακτήρες του με σεβασμό και κατανόηση, δεν τους κρίνει, αντίθετα προσπαθεί να τους δικαιολογήσει. Με την προσεγμένη του σκηνοθεσία ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης έδωσε πνοή στο έργο και συνέθεσε μια αρμονική παράσταση γεμάτη συναισθήματα και αναμνήσεις από μια εποχή ανεμελιάς που πέρασε ανεπιστρεπτί. Η μουσική που το πλαισίωνε ήταν μαγική, προσθέτοντας μια νότα μελαγχολίας και νοσταλγίας που άγγιζε τους θεατές και τους συγκινούσε.
Η θεατρική παράσταση «Ο Βυσσινόκηπος» που παίζεται στο θέατρο Δημήτρης Χορν είναι αδιαμφισβήτητα μια εξαιρετική επιλογή. Όταν η εποχή ξεγλιστράει από τα χέρια σου και δεν μπορείς να σταματήσεις τη ροή των γεγονότων, είτε επιλέγεις να ζήσεις στο παρελθόν μόνος με τις αναμνήσεις σου, είτε δέχεσαι το αβέβαιο μέλλον και προχωράς με ρίσκο. Μπροστά στα μάτια του θεατή ξεδιπλώνεται η ιστορία μιας οικογένειας που αναγκάζεται να προσαρμοστεί και να εξελιχθεί στα νέα δρώμενα της εποχής, γεγονός που επαναλαμβάνεται στο πέρασμα των καιρών κάθε φορά με διαφορετικό τίμημα και θυσίες, γιατί «ο Βυσσινόκηπος» του Τσέχωφ είναι η δική μας Eroica.
Αλίκη Μελισσηνού
Ευχαριστούμε για την τόσο εμπεριστατωμένη κριτική Αλίκη Μελισσηνου.οσα γραφεις ικανοποιούν και τον πιο απαιτητικό θεατρόφιλο.παντα διεισδυτική και εύστοχη.
Καλησπέρα σας και ευχαριστούμε για τα θερμά και όμορφα λόγια σας για την αρθρογράφο μας, που σίγουρα θα συνεχίσει να σας φέρνει με το καλύτερο τρόπο κοντά στην ομορφιά του θεατρου.
Κα Μελισσηνού,δεν ξέρω αν πρέπει να σας επιπλήξω η να σας ευγνωμονώ !!!! Η κριτική σας πάντα είναι τόσο αναλυτική,φωτίζει και την πιο σκοτεινή γωνιά της υπόθεσης,της ερμηνείας,της σκηνοθεσίας,που δεν μένει χώρος ανεξερεύνητος για προβληματισμούς και ερωτηματικά στο μυαλό μας,τα αποκαλύπτετε όλα,με ορμητικότητα,με χειμαρρώδη γραφή…Συγκινητική παράσταση, γεμάτη εναλλαγές συναισθημάτων, οι ηθοποιοί σε παρασύρουν στη μαγεία του Τσέχωφ, ανεπιτήδευτα, ήσυχα-απαλά, και έντονα – δυνατά όποτε απαιτείται. . Μου κτύπησε κάπως περίεργα το τραγούδι με τον αγγλικό στίχο στο τέλος , το έκρινα ασύμβατο με όλο το υπόλοιπο, (αναρωτιόμουν γιατί το επέλεξε ο σκηνοθέτης, αλλά στο πρόγραμμα ,εξηγείται το γιατί ), Επίσης η σκηνή με το γλέντι ειναι λίγο “μακρόσυρτη” . Όπως και η ερμηνεία της Ντουνιάσσα που ευτυχώς δεν έχει μεγάλο ρόλο, ηταν αφύσικη,πότε υστερική,πότε γλυκανάλατη.Τα λοιπά, μας τα είπατε όλα κ,Μελλησινού, εγώ απλά περίμενα να δώ και το έργο,και μετά να γράψω την γνώμη μου,να δω τι σας ξέφυγε,αλλά τελικά τίποτε δεν είχε μείνει ασχολίαστο!!! Αρα στο τέλος,για να μην αφήσουμε την αρχική μου πρόταση,να αιωρείται,ένα αστείο πάντα χωράει και στις πιο σοβαρές περιστάσεις…σας χρωστω ενα ευχαριστω,γιατι νοιωθω ευγνωμοσύνη που με τσιγκλησε το αρθρο να δω το εργο ξανά,και αλλη μια τεταρτη φορά, στα χρονια που παρακολουθώ θέατρο,αλλά και ενα μικρό παράπονο,γιατί τα ειπατε και τα είδατε όλα,πριν απο εμας….για εμας….
Είναι χαρά μας και πρώτα από όλα της αρθρογράφου μας τέτοια σχόλια “επίπληξης”, που δείχνουν την θετική αξιολόγηση για το έργο της καθώς και την προτροπή σας για να συνεχίσει το έργο της σε αυτό το μαγικό κομμάτι του θεάτρου. Και πάλι σας ευχαριστούμε για τα υπέροχα λόγια σας και τις παρατηρήσεις σας.