Σάββατο βράδυ.Λίγο πριν τις 2. Περιμένοντας τον τελευταίο για αυτή τη μέρα συρμό του μετρό.
ΣΥΝΤΑΓΜΑ. Μια κυρία μπροστά μου κρατιέται από το μπράτσο του συζύγου της σηκώνει το πόδι και κοιτάζει κάτι στο παπούτσι της. Κάτι την ενοχλεί. Μπορεί να είναι καινούρια. Μπορεί να χάλασε το τακούνι. Μπορεί να το κάνει έτσι απλά για να νιώσει ότι μπορεί να στηριχτεί στον άντρα που έχει δίπλα της.
Στην απέναντι αποβάθρα ένα αγόρι γύρω στα 25 πηγαινοέρχεται όσο περιμένει το μετρό. Σταματάει. Χασμουριέται. Ξαναπηγαίνει πέρα δώθε. Στέκεται. Τσεκάρει στον πίνακα σε πόσα λεπτά θα έρθει το μετρό. Βαριέται. Κόβει βόλτες πάλι πέρα δώθε.
Δίπλα μου δυο παιδιά κοιτάζουν τα χαρτιά που τους έχουν δώσει για έκδοση κάρτας ΜΜΜ. Κάτι λένε μετά τους πιάνει νευρικό γέλιο. Ο ένας στέλνει συνέχεια μηνύματα στο κινητό. Ο άλλος τον ρωτάει αν του άρεσε εκεί που πήγαν και μετά του λέει πόσο πιο ωραία θα ήταν αν είχαν πάει με πιο μεγάλη παρέα. Ο άλλος συμφωνεί.
Πιο κεί μια κοπέλα χαιρετάει τη φίλη της στην απέναντι αποβάθρα με αστείο τρόπο και γελάνε με τον συνωμοτικό τρόπο που γελάνε πάντα οι φίλες ξέροντας τί σημαίνει γι’αυτές και πόσο τις δένει το αστείο αυτό.
Γύρω οι πιο πολλοί είναι σκυμμένοι στα κινητά τους. Άλλοι παίζουν παιχνίδια..άλλοι χαζεύουν στο facebook / instagram… άλλοι ακούνε μουσική… μέχρι να έρθει η ώρα να πάνε σπίτι. Βαριούνται. Μου ‘ρχεται να τους φωνάξω: ”Έι! Αφήστε για λίγο το κινητό! Κοιτάξτε γύρω σας πόσες ιστορίες πάλλονται εκείνη ακριβώς τη στιγμή,πολύ πιο ενδιαφέρουσες από αυτές του FB γιατί είναι εκεί ζωντανές μπροστά στα μάτια σας!”
Το να παρατηρείς τον κόσμο σε μια τόσο απλή και καθημερινή έως και βαρετή στιγμή,είναι τόσο ενδιαφέρον γιατί βλέπεις πολλά πράγματα.Πόσο μοιάζουν οι άνθρωποι αλλά και πόσο διαφέρουν. Αν προσέξεις καλά δεν θα βρεις ούτε έναν να περιμένει με τον ίδιο τρόπο με κάποιον άλλο.Πόσο χαρούμενοι είναι μετά την σαββατιάτικη έξοδό τους. Πόσο νυσταγμένοι ή κουρασμένοι ή ευχαριστημενοι ή απογοητευμένοι ή απλά μεθυσμένοι… Ποιοί μπορεί να γυρίζουν από διασκέδαση και ποιοί από δουλειά…
Πραγματικά αφήστε μια φορά το κινητό και παρατηρήστε τους ανθρώπους γύρω σας. Κι αν είστε τυχεροί θα ξεχωρίσετε και κάποιον πιο ιδιαίτερο.όπως είναι ο αγαπημένος μου ”δράκουλας”. Που συχνάζει στο μετρό Συντάγματος αλλά ποτέ δεν μπαίνει στο βαγόνι, παρά μόνο περιμένει να βγει ο κόσμος και μετά ακολουθεί αυτούς που βγήκαν σαν να είχε μόλις αποβιβαστεί κ αυτός. Για να περιμένει ύστερα τον επόμενο συρμό. Ποιός ξέρει γιατί…
Α!και κάπου πιο κει σε μιαν άκρη… μπορεί να πετύχετε μια κοπέλα να γράφει στο κινητό της και να γελάει μόνη της. Γιατί ένας φίλος της μόλις της έγραψε ότι έτσι όπως αυτή παρατηρεί το κόσμο και γράφει πως ”μόλις είδε τον δράκουλα!!!”, έτσι και κάποιος άλλος παρατηρεί αυτήν και γράφει αντίστοιχα σ’έναν φίλο του ότι είδε ”πάλι αυτή την τρελή που γελάει μόνη της!!!”.
Γιατί όλοι είμαστε ταυτόχρονα παρατηρητές και παρατηρούμενοι.
Αυτή συνήθως είμαι εγώ. Αν με δείτε πείτε ένα γειά.
Θα βρώ σίγουρα μια ιστορία να σας πω 🙂
Ζυβοπούλου Χρυσούλα, Καλλιτέχνης
