Το πιο σταθερό πράγμα σ’ αυτή τη ζωή είναι η αλλαγή. Όλα αλλάζουν συνέχεια με απίστευτη συνέπεια. Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την αλλαγή εφόσον είναι το πιο φυσιολογικό κομμάτι της ζωής,η αναπνοή του σύμπαντος.
Αλλάζει η μέρα σε νύχτα, οι ώρες σε μέρες, οι μήνες,τα χρόνια,ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα, η τεχνολογία,η σκέψη μας από λεπτό σε λεπτό-τώρα σκέφτομαι αυτό μετά κάτι άλλο-αλλάζει η ύπαρξή μας, τα λουλούδια ,ο αέρας, οι εποχές, τα φυτά, οι φίλοι,οι σχέσεις, οι άνθρωποι, η ίδια η ζωή.Αυτό λέγεται κίνηση,ροή,αναπνοή. Ποτέ δεν παίρνεις την ίδια αναπνοή με πριν,καμιά στιγμή δεν είναι ίδια με την προηγούμενη όλα αλλάζουν μ’ένα σταθερό, μαγικό, χορευτικό ρυθμό. Θες δεν θες η αλλαγή υπάρχει ακόμα κ αν νομίζεις πως παραμένεις ίδιος για χρόνια. Μπορεί κάποιες φορές να είναι ανεπαίσθητη άλλα υπάρχει.
Το να καταφέρεις να μπεις σ΄ αυτή τη ροή να την καταλάβεις ότι μόνο υπέρ σου είναι κ να τη δεχτείς θα σε βοηθήσει να αντιμετωπίζεις πολλές καταστάσεις ευχάριστες ή δυσάρεστες καλύτερα. Το ν’αντιστεκόμαστε στην αλλαγή δεν βοηθάει σε τίποτα. Όταν τη δεχτούμε και εμπιστευτούμε τη ζωή θα το βλέπουμε σαν ευκαιρία για να πάμε παρακάτω, να κλείνουμε κύκλους, να δημιουργούμε από την αρχή να είμαστε πιο ήρεμοι μέσα μας.
Αν καταφέρεις να μπεις στο χορό αυτό θα κάνεις πολλά,θα μάθεις να μην περιμένεις το τρένο της ευκαιρίας αλλά να πας να το συναντήσεις. Σίγουρα από κάπου περνάει κ ίσως αυτό το μέρος να μην είναι ο καναπές σου. Ούτε οι παλιές σου ιδέες. Ίσως θα πρέπει να ξεβολευτείς – κυριολεκτικά και μεταφορικά…
Αυτό δεν σημαίνει να βιάζεσαι, να τρέχεις, να μην περιμένεις, να μην έχεις υπομονή,να μη χορταίνεις τις στιγμές.Αντιθέτως. Να ζεις το καθετί ολοκληρωμένα σαν να παίρνεις μαι μεγάλη γεμάτη αναπνοή τόση όση χρειάζεται για να πας παρακάτω.
Άλλωστε το λέει κ η ίδια η λέξη: Αλλάζω αλλά ζώ
Χρυσούλα Ζυβοπούλου, Καλλιτέχνης
