- Θέατρο: Αγάπη… εξ απαλών ονύχων!
Θυμάμαι πολύ έντονα με πόση ανυπομονησία περίμενα (ως παιδάκι) την Κυριακή για να βάλω τα καλά μου ρούχα, τα ολοκαίνουρια λουστρίνια μου, την πολύχρωμη κορδέλα μου και το κόκκινο παλτουδάκι μου για να πάω με την οικογένειά μου στο θέατρο. Περίμενα να ζήσω από κοντά ξανά και ξανά τη μαγική στιγμή που η αυλαία άνοιγε και μπροστά στα παιδικά μου μάτια εμφανίζονταν πολύχρωμα τοπία, χαρούμενες μουσικές και γελαστοί ηθοποιοί, έτοιμοι να μας παρασύρουν σε κόσμους μαγικούς και παραμυθένιους. Ο Κλούβιος κι η Σουβλίτσα, ο Μορμόλης, οι πρώτες νότες της μουσικής του Γιώργου Κατσαρού στην αγαπημένη μου παράσταση «Ανέβα στη στέγη να φάμε το σύννεφο», το θέατρο «Πόρτα» της Ξένιας Καλογεροπούλου, η «Ντενεκεδούπολη» της Ευγενίας Φακίνου σε μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου είναι μόνο μερικές από τις στιγμές που έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Από νωρίς κατάλαβα πόσο αγαπάω το θέατρο…
- Λύκειο και Πανεπιστήμιο: «Πυρετός στα παρασκήνια»
Στο Λύκειο, είχα την τύχη να ανήκω στον θεατρικό όμιλο των Εκπαιδευτηρίων Δούκα, υπεύθυνος του οποίου ήταν ο εξαίρετος ηθοποιός Φώτης Αρμένης, ο οποίος με πολλή αγάπη και πολύ μεράκι μάς οδήγησε σε δύο εκπληκτικές παραστάσεις: το «Φιόρο του Λεβάντε» του Γρηγορίου Ξενόπουλου στο θέατρο «Άλφα» (1993) και τη «Βεγγέρα» του Ηλία Καπετανάκη στο θέατρο «Όραμα» (1994). Με τη βοήθεια του δασκάλου μου, κατάλαβα πόσο πολύ με γοήτευε η διαδικασία του στησίματος μιας παράστασης από το μηδέν μέχρι την υπόκλιση. Οι πρόβες, η επίσκεψη στο βεστιάριο, η συνεργασία και η ομαδικότητα, τα γέλια και η αίσθηση της πληρότητας που μου άφησαν ήταν πραγματικά ό,τι καλύτερο έζησα στα μαθητικά μου χρόνια. Η τύχη μου συνεχίστηκε και στα φοιτητικά μου χρόνια, καθώς γνώρισα την υπέροχη ηθοποιό και υπεύθυνη του θεατρικού εργαστηρίου του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής, Μυρσίνη Λαντζουράκη, με την οποία ανεβάσαμε μια παράσταση με τίτλο «Κάτι από Τσέχωφ». Αξέχαστη εμπειρία, που τη θυμάμαι με πολλή νοσταλγία…
“Φιόρε του Λεβάντε”, 1993
“Κάτι από Τσέχωφ”, 1993
Χρωστάω πολλά στους γονείς και τους δασκάλους μου που με έκαναν να αγαπήσω το θέατρο: τον Φώτη Αρμένη (στα μαθητικά μου χρόνια), τη Μυρσίνη Λαντζουράκη (στα φοιτητικά μου χρόνια) και τον Αντώνη Περπινιά (τα τελευταία 7 χρόνια).
Μεγαλώνοντας, λοιπόν, παρακολουθώ με αμείωτο ενθουσιασμό πολλές και ετερόκλητες θεατρικές παραστάσεις,
“Βίρα τις Άγκυρες”, 1998
“Η Νύχτα του Τράγου”, 2002
“Κομμάτια και Θρύψαλα”, 2010
“Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2”, 2017
“Το Τάβλι”, 2017
“Ριχάρδος Β'”, 2018
“Γυναίκες” του Παπαδιαμάντη, 2018
ενίοτε και με τους μαθητές μου, οι οποίοι πάντα ανταποκρίνονται, παρά το ήδη γεμάτο πρόγραμμά τους. Και, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για το Θέατρο στην Εκπαίδευση, ένα πράγμα θα ήθελα να σας συμβουλεύσω, γονείς και εκπαιδευτικούς: δώστε στα παιδιά σας ευκαιρίες να έρθουν σε επαφή με το θέατρο. Με το καλό θέατρο. Επενδύστε σε αυτό. Να γεμίσουν τα μάτια και οι ψυχές τους ομορφιά και αλήθεια. Να θυμούνται τι τους άρεσε, τι δεν τους άρεσε, να αναζητούν μόνα τους τι θέλουν να δουν και να μην καταλαβαίνουν πώς πέρασε η ώρα και η παράσταση τελείωσε. Να δυσκολεύονται όλο και λιγότερο να εξηγούν γιατί τους άρεσε κάτι που παρακολούθησαν. Να διακρίνουν την αληθινά καλή από τη μέτρια ερμηνεία. Ενθαρρύνετέ τα να ασχοληθούν με το θέατρο στα μαθητικά τους χρόνια. Να γίνουν δημιουργικά, να δουλέψουν με το μυαλό, με τη φωνή και με το σώμα τους, πολύτιμα εργαλεία κάθε ηθοποιού. Να μυηθούν στη μαγεία κλασικών θεατρικών κειμένων και νοημάτων και να βάλουν την πινελιά τους στον μεγάλο καμβά που ονομάζεται θεατρική παράσταση.
Κλείνω το άρθρο αυτό με κάτι που διάβασα στις σημειώσεις ενός πολύ «διαβασμένου» σκηνοθέτη που γνώρισα πρόσφατα και που περιγράφει με τόση απλότητα τη μαγική αυτή τέχνη:
«Ανυπόμονες λέξεις που αδημονούν
ανθρώπινες φωνές να ζωντανέψουν
για λίγο ∙ και μετά, πάλι να χαθούν.
Το θέατρο.»
Πηνελόπη Χ. Μπέτσιου, Φιλόλογος των Εκπαιδευτηρίων Δούκα
