Θα έπρεπε να υπάρχει μάθημα Θρησκευτικών στα σχολεία;

Την προηγούμενη εβδομάδα ένα από τα θέματα της επικαιρότητας ήταν για ακόμη μια φορά το ζήτημα των Θρησκευτικών στα σχολεία. Ένα θέμα που έχει καταντήσει διαχρονικό και αμφισβητήσιμο.

Αφορμή για να ξαναβγεί στην επιφάνεια το συγκεκριμένο γεγονός ήταν η απόρριψη του νόμου του πρώην Υπουργού Παιδείας, Κυρίου Φίλη από το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Για να λυθεί το συγκεκριμένο ζήτημα πρέπει να απαντηθούν 2 ερωτήσεις:

  1. Κατά πόσο είναι αναγκαίο το μάθημα των Θρησκευτικών στα σχολεία;
  2. Υπάρχει μέση λύση;

Καταρχάς, και στα 2 ερωτήματα η απάντηση είναι θετική. Το μάθημα των θρησκευτικών θα  έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία καθώς η θρησκεία μας είναι μέρος του Ελληνικού πολιτισμού και ταυτότητας. Καλό θα ήταν τα παιδιά να μαθαίνουν τη εστί ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός χωρίς όμως να αναγκάζονται να τον ενστερνίζονται. Η θρησκεία να είναι και πρακτικά μέρος της ελεύθερης βούλησης.

Γι’ αυτό το λόγο ίσως θα έπρεπε τα θρησκευτικά να περιλαμβάνουν και άλλες θρησκείες. Σίγουρα η βάση θα ήταν ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός μιας που αποτελεί την επίσημη θρησκεία της χώρας μας αλλά συγχρόνως θα μπορούσαν να αφιερώσουν κάποια μαθήματα (μικρότερα σε αριθμό ωρών) και σε άλλες θρησκείες ώστε τα παιδιά να μορφωθούν σωστότερα μαθαίνοντας τι εστί μουσουλμανισμός, καθολικισμός κτλ., τις ομοιότητες και διαφορές των θρησκειών. Ως αποτέλεσμα το παιδί θα είναι πλήρως ενημερωμένο και το σχολείο θα του έχει δώσει όλα τα εφόδια για να αποφασίσει ποια θρησκευτικά πιστεύω θα ενστερνιστεί.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ένα θέμα για το οποίο υπάρχει μέση λύση συνεχίζεται να αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα. Σίγουρα, η πρώτη που θα αντιδρούσε σε αυτό το θέμα θα ήταν η Εκκλησία μας. Κατανοητό αλλά ίσως τα συμφέροντα θα έπρεπε να μπούνε στην άκρη. Άλλωστε με ή χωρίς μάθημα θρησκευτικών τα παιδιά μεγαλώνοντας αποφασίζουν αν θα αλλάξουν αντίληψη περί θρησκείας ή όχι. Απλά διδάσκοντας τα το Υπουργείο Παιδείας ξέρει ότι έκανε ότι μπορούσε για να εκπληρώσει το σκοπό του: την όσο καλύτερη εμπεριστατωμένη μόρφωση των παιδιών στα σχολεία.

Ωστόσο το εν λόγω ζήτημα , όπως και τα περισσότερα στον Ελληνικό χώρο αποτελεί ένα μείζον θέμα στην ατζέντα των εκάστοτε πολιτικών δυνάμεων. Ας μην ξεχνάμε πως ο εν λόγω νόμος Φίλη είχε σκοπό το δίχως άλλο να επιδείξει την απόρριψη στο θρησκευτικό δόγμα που έχει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (το έχει αποδείξει άλλωστε καθώς συνιστά την πρώτη κυβέρνηση που επί το πλείστον ορκίστηκε με πολιτικό όρκο) παρουσιάζοντας έτσι την “αλλαγή” στο κατεστημένο ακόμη και στην παιδεία … που σίγουρα βρήκε πολλούς υποστηρικτές.

Από την άλλη ως μια χώρα γαλουχημένη στην Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη (Την ορίζει το Σύνταγμα ως επίσημη θρησκεία του κράτους και στην σημαία μας υπάρχει το σύμβολο του Σταυρού) και με τις περισσότερες πολιτικές οντότητες ταγμένες στην εν λόγω πίστη ( Νέα Δημοκρατία, Ανεξάρτητοι Έλληνες, ΠΑ.ΣΟ.Κ., Χρυσή Αυγή) ήταν αναμενόμενο να υπάρξει αντίδραση καθώς ο εν λόγω νόμος καταστρατηγούσε τις αρχές που τόσα χρόνια διέπουν το εν λόγω μάθημα και ουσιαστικά στερούσε από τα παιδιά που έχουν αποφασίσει να ακολουθήσουν την πίστη αυτή να την διδαχτούν με ορθό τρόπο. Επίσης ένας άσσος στο μανίκι για τα παραπάνω κόμματα να παρουσιάσουν ως ” ανθελληνικό ” τον νόμο του τέως Υπουργού Παιδείας… που λίγο πολύ τους δικαίωσε η απόφαση του Σ.Τ.Ε., δίνοντας έτσι μια πολιτική γροθιά, αν θα θέλαμε να το ορίσουμε στην κυβέρνηση κάτι που έχει αποτυπωθεί στην κοινή γνώμη.

Τόσο πολιτικά όσο και κοινωνικά το θέμα αυτό χαίρει μεγάλης συζήτησης και πιστεύω ο καθένας έχει τα επιχειρήματά του που δεν είναι λανθασμένα ,ωστόσο η μαγική λύση βρίσκεται πάντα κάπου στην μέση… Αν θέλουμε να την βρούμε.

Σαράφη Βασιλική, Επικοινωνιολόγος – Κοινωνιολόγος 

και

Βάλλας Γεώργιος, Τοπικός Σύμβουλος Αργυρούπολης

Facebooktwitterpinterestinstagram

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *