Αντιμετώπιση Ένοπλης Επίθεσης

Η αύξηση της εγκληματικότητας στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη είναι κάτι το οποίο όλοι γνωρίζουμε, άσχετο αν προσπαθούν οι κυβερνήσεις να το αποκρύψουν. Σε πρόσφατη έρευνα είδαμε ότι 7 στου 10 Έλληνες νοιώθουν ανασφάλεια λόγω της εγκληματικότητας, μιας εγκληματικότητας η οποία έχει γίνει πιο αδίστακτη και πιο βίαια και συχνά κάνει χρήση όπλων. Αυτή η κατάσταση έχει φέρει πολλούς συμπολίτες μας σε απόγνωση και τους οδηγούν στην λαθεμένη απόφαση απλά να προμηθευτούν μια καραμπίνα.

Στο ένοπλο κομμάτι έχουμε δυο κατηγορίες: την απειλή και την επίθεση. Σαν απειλή εννοούμε όταν κάποιος με χρήση ενός όπλου μας ζητάει κάτι. Για παράδειγμα μας σημαδεύει με ένα πιστόλι και μας ζητάει τα χρήματά μας. Αυτός που απειλεί δεν είναι απαραίτητο να έχει άμεσο σκοπό να μας βλάψει παρά να λάβει αυτό που ζητάει. Εξαίρεση αποτελούν τα περιστατικά βιασμού. Η επίθεση είναι η περίπτωση που ο δράστης προσπαθεί να μας βλάψει σωματικά με τη χρήση του όπλου του (να πας πυροβολήσει, να μας μαχαιρώσει κ.α.).

Όπως αναφέρθηκε παραπάνω η κατοχή όπλου δεν μου εγγυάται την ασφάλειά μου ή την ασφάλεια των αγαπημένων μου προσώπων. Αρχικά δεν θα έχω συνέχεια δίπλα μου ή πάνω μου το όπλο. Έτσι αν κάποιος μπει στο σπίτι μου πρέπει να τρέξω στο σημείο ασφάλισης του όπλου, να το απασφαλίσω και να εμπλακώ. Μέχρι τότε ο δράστης θα με έχει κάνει κόσκινο. Επίσης αν κάποιος μας απειλεί και πάμε να βγάλουμε όπλο τότε 100% ο δράστης θα μας πυροβολήσει ακόμα και αν δεν ήταν αυτός ο σκοπός του.

Μετά έχουμε την εκμάθηση τακτικών στις πολεμικές τέχνες με άμυνες και αφοπλισμούς. Θα ήθελα να σταθώ αρκετά σε αυτό το κομμάτι. Δυστυχώς πολλοί εκπαιδευτές διδάσκουν ότι πρέπει να επιτεθώ στον δράστη ενώ αρκετοί στηρίζονται στο κομμάτι του αφοπλισμού. Βάση εμπειρίας μου δεν συμφωνώ. Υπόψιν ότι έχω δεχτεί 2 φορές επίθεση με μαχαίρι, 1 απειλή με μαχαίρι ενώ έχω αφοπλίσει και άτομο που έφερε πιστόλι. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι η αντιμετώπιση δεν είναι τόσο εύκολη ενώ βάζουμε τον εαυτό μας σε κίνδυνο.

Ναι αλλά τι πρέπει να κάνουμε;

Αρχικά πρέπει να κοιτάξουμε την προσωπική μας ασφάλεια. Πρέπει να μην πάθουμε τίποτε. Εδώ κάνουν οι περισσότεροι το λάθος. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η σωματική μας ακεραιότητα είναι έχει παραπάνω αξία από τα χρήματα όλου του κόσμου ή από τα υλικά αγαθά (έπιπλα, χρυσαφικά, αυτοκίνητο, κινητό κ.α.). Αν το αντιληφθούμε αυτό τότε έχουμε καλύψει το 60% αυτών που πρέπει να ξέρουμε.

Το 30% είναι η πρόληψη. Πρέπει να προσέχουμε. Δεν πρέπει να περπατάμε μόνοι μας σε σκοτεινούς δρόμους, και για μένα ακόμα και με παρέα αποφεύγουν οτιδήποτε σκοτεινό, δεν διαλαλούμε στο κόσμο ότι έχουμε χρήματα στο σπίτι, προσέχουμε άτομα που τυχόν μας παρακολουθούν, ασφαλίζουμε το σπίτι μας (πόρτες, παράθυρα, βάζουμε συναγερμό).

Το υπόλοιπο 10% είναι η αντιμετώπιση της κατάστασης.

Το 90% θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια απειλή. Αν έχουμε αντιληφθεί ότι η σωματική μας ακεραιότητα είναι πολύ σημαντική τότε θα συμμορφωθούμε και θα συνεργαστούμε με τον δράστη. Με αυτό τον τρόπο αυξάνουμε την πιθανότητα επιβίωσής μας, διότι αν τρομάξει ο ένοπλος δράστης τότε λόγω φυσικής αντίδρασης θα κάνει χρήση του οπλισμού του. Θα μιλάμε ήρεμα, σταθερά, και θα αποφεύγουμε απότομες κινήσεις.

Στο τομέα όμως επίθεσης το πράγμα αλλάζει και πλέον πρέπει να προστατευτούμε. Εννοείται ότι δεν μπορώ να προστατευτώ από πυρά πυροβόλου όπλου. Όμως έχει παρατηρηθεί ότι αν τρέξω μακριά μπορώ να σωθώ. Από μελέτες στις ΗΠΑ βρέθηκε ότι όταν ένας τρέχει μακριά από κάποιον που βάλει αυξάνει κατά πολύ τις πιθανότητες να μην βληθεί. Βρέθηκε ότι ένας μέσος σκοπευτής έχει μόνο 4% πιθανότητα να πετύχει ένα κινούμενο στόχο και από αυτό το 4% έχει μόνο 3% πιθανότητα να πετύχει κάποιο ζωτικό όργανο που θα επιφέρει το θάνατο. Άρα του φευγάτου η μάνα ποτέ δεν έκλαψε.

Σε περίπτωση επίθεσης με μαχαίρι ή με ρόπαλο υπάρχουν κινήσεις αποφυγής και άμυνας από το χτύπημα. Αυτά διδάσκονται σε διάφορα συστήματα αυτοάμυνας αλλά αποτελούν την έσχατη λύση. Πρώτα προσπαθούμε να αποφύγουμε την βίαιη αντιμετώπιση και θα δράσουμε μόνο δεν έχουμε άλλη επιλογή.

Τέλος έχουμε το θέμα αφοπλισμού. Παρόλο που διδάσκεται σε σχολές αυτοάμυνας, εγώ είμαι ενάντια. Είναι πολύ δύσκολο να αφοπλίσεις κάποιον που έχει δολοφονικά ένστικτα και το έχω ζήσει. Αν δεν με πιστεύεται δοκιμάστε με ένα παιδάκι 5 χρονών να του πάρετε από τα χέρια το γλειφιτζούρι του ή  το αγαπημένο του παιχνίδι για να καταλάβετε τη δυσκολία. Επειδή είναι δύσκολο εγχείρημα ο αφοπλισμός αφιερώνουμε πολύτιμο χρόνο εκεί, χρόνο που θα μπορούσαμε να διαθέσουμε να φύγουμε μακριά από το συμβάν. Επίσης επικεντρωνόμαστε στον αφοπλισμό και χάνουμε την επαφή με το περιβάλλοντα χώρο με αποτέλεσμα να είμαστε ανοιχτοί σε 2η επίθεση από κάποιο άλλο επιτιθέμενο. Άρα κτυπάμε και φεύγουμε μακριά.

Έτσι:

  • για την αντιμετώπιση των απειλών συνεργαζόμαστε με τον δράστη, δεν κάνουμε νευρικές κινήσεις, μιλάμε ήρεμα.
  • Για την αντιμετώπιση ένοπλης επίθεσης από πυροβόλο όπλο τρέχουμε μακριά
  • Για την αντιμετώπιση ένοπλης επίθεσης από μαχαίρι ή ρόπαλο και δεν μπορώ να φύγω τότε αμύνομαι, κτυπάω το δράστη και φεύγω τρέχοντας μακριά από το σημείο.

Όπως ανέφερα και πιο πάνω το 60% είναι να καταλάβουμε ότι η σωματική μας ακεραιότητα είναι το πιο σπουδαίο αγαθό που έχουμε. Θυμηθείτε ότι το 80% των θυμάτων ένοπλων επιθέσεων τραυματίστηκαν ή έχασαν τη ζωή τους διότι θεώρησαν ανεκτίμητης αξίας τα χρήματα ή τα υλικά αγαθά που είχαν. Προστατεύστε τη ζωή σας και μην κάνετε ηρωισμούς. Η ζωή σας αξίζει πολλά περισσότερα.

Θοδωρής Δ. Σαράφης

Εκπαιδευτής Krav Maga

International Krav Maga Federation

www.kravmaga.gr

Facebooktwitterpinterestinstagram

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *