Άραγε πόσο ευαισθητοποιημένοι και σε επαγρύπνηση είμαστε; Μάλλον δε θα μπορέσουμε να το μετρήσουμε ποτέ, για τον εαυτό μας τουλάχιστον.
Αυτό είναι το συμπέρασμα που με ενθουσιασμό αγκάλιασα τις τελευταίες μέρες. Αφορμή; Το Student Conference on Dissidence, Gender, and Sexuality – DGS, από το Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ.
Παρατηρώντας τις διακρίσεις που υφίστανται φίλοι μου και συγγενείς, που έχουν επιλέξει να αυτοπροσδιορίσουν την έμφυλη ταυτότητά τους ή/και να εκδηλώσουν τη σεξουαλική τους προτίμηση, προσπαθώ να κατανοώ τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν και να υπερασπίζομαι την ισότητα και την αναλογικότητα στην απόλαυση των βασικών μας, τουλάχιστον, δικαιωμάτων.
Ωστόσο, η παρούσα ευκαιρία, έθετε ως βάση έμπνευσης, ερεθίσματα που έχουμε από την προσωπική μας εμπειρία. “Και τότε“, σκέφτηκα, “ποια είναι η προσωπική μου εμπειρία, ως μία cis gender straight γυναίκα;” Θα μπορούσα να θίξω άλλα νομικά ζητήματα γύρω από τις έμφυλες ταυτότητες και την ισότητα των ανθρώπων, χωρίς όμως να αποτυπώνω έστω ένα ψήγμα από το βίωμά μου .
Και τότε ήρθε η στιγμή, που συνειδητοποίησα πως τόσο καιρό, ως εθελόντρια αιμοδότρια, παρατηρώ την ένδειξη «ΠΡΟΣΟΧΗ!-ΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΑΙΜΑ : Όποιος έχει έστω και μία ομοφυλική σχέση από το 1977», και δεν το διερευνώ. Δεν αναρωτιέμαι κατά πόσο έχει προχωρήσει η ιατρική, ώστε να μην αποκλείονται όσοι θέλουν να προσφέρουν το μέγιστο αγαθό, το αίμα τους.
Την Παρασκευή 17.00 – 21.30 ώρα Ελλάδος, λοιπόν, κατόπιν συζητήσεων με άτομα από την κοινότητα LGBTQ, αλλά και από τις επιστήμες της ψυχολογίας, της ιατρικής και της κοινωνιολογίας, θα προσπαθήσω να παρουσιάσω μια μικρή έρευνα. Άραγε, γιατί η Ελλάδα, δεν έχει προχωρήσει ακόμα, στην άρση του απόλυτου αυτού περιορισμού, την στιγμή που δεν απαγορεύεται ούτε από τις συστάσεις του ΠΟΥ και του Ερυθρού Σταυρού, αλλά ούτε και από τις οδηγίες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου;
Σίγουρα, δεν είμαστε η μοναδική χώρα, αλλά οφείλουμε να ψάχνουμε και να μαθαίνουμε τι συμβαίνει στο κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο ζούμε και αλληλεπιδρούμε. Και η Αγγλία, η Αυστραλία, ο Καναδάς και οι ΗΠΑ, μόλις το 2020 προχώρησαν στην αναπροσαρμογή των περιορισμών, με βάση ιατρικά και αντικειμενικά δεδομένα. Υπάρχει λύση. Ποικίλει ανά σύστημα υγείας, αλλά κοινό σκοπό έχει την ασφάλεια της δημόσιας υγείας και, φυσικά, την κάλυψη των αναγκών σε αίμα, ώστε να μην χρειάζεται να εισάγουμε από άλλες χώρες. Είναι άδικο, όχι μόνο για όσους το χρειάζονται, αλλά και για όσους θέλουν να το προσφέρουν, αλλά εμποδίζονται από τη γραφειοκρατία, την έλλειψη χρηματοδότησης, ή από τους περιορισμούς που ισχύουν.
Το ζήτημα θα επαναφερθεί, με την ολοκληρωμένη γραπτή σύνθεση της έρευνας. Ως τότε, σας προτείνω το εν λόγω συνέδριο και για τις υπόλοιπες θεματικές του:
Άραγε χρειάζεται να επανεξετάσουμε ολικά την ύπαρξη του θεσμού του Γάμου και τη σχέση του με τα ανθρώπινα δικαιώματα;
Και άραγε, μήπως οι Δυτικές κοινωνίες, στη συζήτηση για την ισότητα των φύλων, θεωρούν ακόμα το γυναικείο οργασμό και τη λεγόμενη “subjective dissatisfaction”, ταμπού;
Αναμένουμε να απαντήσουμε στις ερωτήσεις σας. Αυτή την Παρασκευή, με την εγγραφή σας στον ακόλουθο σύνδεσμο : https://us02web.zoom.us/meeting/register/tZwpcO-uqTIoHtXJWGRAVILzpXX4ODH6xF-9?fbclid=IwAR0e6THUgye_reTnqm9Dvvg0B2zKa-ArYc9I41bXEmBvXQ0WWMA5_B4blN8
Ελένη Κοντού, Φοιτήτρια Νομικής ΕΚΠΑ
