Γεννώντας μωρά για να παρατηθούν σε έναν κάδο

Θα ξεκινήσω το άρθρο μου με μία παράξενη αλλά όχι και τόσο άσχετη ερώτηση με το θέμα του άρθρου μου. Ποιος άνθρωπος που έβλεπε φανατικά ελληνικές σειρές δε θυμάται την κωμική σειρά «Με 2 μαμάδες» με τη Νένα Μεντή και την Χρύσα Ρώπα στο MEGA?

Όσοι λοιπόν την βλέπατε θα θυμάστε σίγουρα την αρχή των τίτλων όπου δείχνει την πραγματική μητέρα να αφήνει το νεογέννητο μωρό της στην είσοδο μιας μονοκατοικίας. Αυτή λοιπόν η σκηνή μου ήρθε στο μυαλό πρόσφατα όταν διάβασα ακόμη μία ιστορία ενός νεογέννητου παρατημένο από την μητέρα του στην είσοδο μιας πολυκατοικίας.

Στη σειρά η πρωταγωνίστρια κατέληξε στην είσοδο του σπιτιού ενός ζευγαριού, το οποίο μεγάλωσε σαν κόρη τους και αργότερα η κόρη έζησε και με τις 2 της μαμάδες. Στην πραγματική ζωή τις περισσότερες φορές τα παιδιά καταλήγουν παρατημένα σε έναν κάδο ή στην είσοδο μιας πολυκατοικίας και όντας απροστάτευτα πολλές φορές καταλήγουν με δικαστική απόφαση στα Νοσοκομεία Παίδων (που είναι γεμάτα από υγιέστατα παιδιά που βρίσκονται εκεί λόγω δικαστικής απόφασης), ή στα σπίτια του Χαμόγελου του Παιδιού ή σε κάποιο ορφανοτροφείο.

Σε όλα αυτά τα μέρη τα παιδιά μεγαλώνουν με αγάπη και στοργή από ανθρώπους που δεν συνδέονται συγγενικά και απαρνημένα από την οικογένεια τους. Βεβαίως λόγω των συνθηκών τα παιδιά ξέρουν από την αρχή την πραγματική έκβαση της ιστορίας γιατί βρίσκονται εκεί χωρίς γονείς.

Με όλα αυτά δε μπορώ να μην σκεφτώ το ότι γιατί να κυοφορείς ένα μωρό 9 μήνες για να το παρατήσεις αργότερα (εκτός αν η μητέρα έχει επιλόχεια και δεν είναι κανείς να βοηθήσει να αποφευχθεί μία τέτοια εγκατάλειψη); Γιατί να μην ήταν πιο εύκολο η υιοθεσία από γονείς που θέλουν πραγματικά να αποκτήσουν ένα παιδί; Και ακόμη όσο παρατραβηγμένο και αν θεωρηθεί από μερικούς γιατί να μην υιοθετηθεί και να μην μεγαλώσει με ομοφυλόφιλους γονείς;

Όλα τα παραπάνω ταμπού δε μπορώ να μην τα σκεφτώ όταν ακούω εγκαταλείψεις μωρών σε κάδους και δρόμους. Και μεταξύ μας είμαι σίγουρη ότι και οι περισσότεροι που διαβάζετε τώρα αυτές τις γραμμές έχετε κάνει τις ίδιες σκέψεις αντίστοιχα.

Δε θα απαντήσω σε αυτά τα ταμπού γιατί κάθε φορά είναι ανάλογα την περίπτωση αλλά θα ήθελα να τις επισημάνω και να τις σκεφτούμε καλύτερα την επόμενη φορά που θα κρίνουμε κάποιον. Επίσης εύχομαι στο μέλλον η υιοθεσία να γίνεται το ίδιο προσεχτικά αλλά με λιγότερη γραφειοκρατία ώστε αυτά τα μωράκια που δε φταίνε σε τίποτα να βρουν γρήγορα μια ζεστή μητρική αγκαλιά και οι μέλλοντες γονείς να είναι συνειδητοποιημένοι ώστε να αποφευχθούν παρόμοια περιστατικά στο εγγύς μέλλον.

Σαράφη Βασιλική, Επικοινωνιολόγος – Κοινωνιολόγος