Αγαπητέ κ. Χαρδαλιά.
Αγαπητέ κ. Χρυσοχοΐδη
Το σημερινό άρθρο το γράφω εκ μέρους φίλου, ο οποίος θα ήθελε να διατηρήσει την ανωνυμία του, επειδή πολλοί θα έσπευδαν να τον χαρακτηρίσουν ρουφιάνο ή ότι άλλο “καλό” μπορεί να σκεφτεί ο “κόσμος”. Το γιατί μπορεί να γίνει αντικείμενο άλλου άρθρου, οπότε ας μπούμε στο θέμα.
Ο φίλος, λοιπόν, μαθαίνει ότι σε μαγαζί κάπου στο κέντρο γίνεται όχι απλά συνωστισμός, αλλά ουσιαστικά δεν τηρείται κανένα μέτρο πέραν του ωραρίου. Και δεν το μαθαίνει αόριστα. Έχει πλήρη εικόνα και βλέπει τι γίνεται.
Ο φίλος, επίσης, θυμάται ότι ο κ. Χαρδαλιάς είχε αναφέρει ότι δεν είναι δυνατόν να έχει έναν αστυνομικό πίσω από κάθε άνθρωπο και είχε συμφωνήσει και ο ίδιος. Λογικό είναι να μην μπορεί να έχει και έναν αστυνομικό να κάνει έλεγχο σε κάθε ανοιχτό μαγαζί, ούτε να ψάχνει τα stories στα Social Media για να δει ποιος είναι ανοιχτός και ποιος όχι. Για αυτό ο φίλος αποφάσισε ότι, άσχετα με το τι θα έλεγε ο κόσμος, θα καλούσε την αστυνομία για να ενημερώσει για τον συνωστισμό, ώστε να μπουν τα αντίστοιχα πρόστιμα και να συμμορφωθούν στο μέτρο του δυνατού όσοι πρέπει.
Ξεκινάει μια μικρή Οδύσσεια.
Καλεί το αστυνομικό τμήμα της περιοχής. 4 φορές. Και δεν το σήκωσε κανείς καμία. Δεν γνώριζε ο φίλος ότι τα αστυνομικά τμήματα κλείνουν το βράδυ… ίσως να μην έπρεπε…. άμαθος όπως είναι από αυτά (δεν είχε χρειαστεί να καλέσει αστυνομία ποτέ μέχρι εκείνη τη μέρα) σκέφτηκε να καλέσει στην ΓΑΔΑ. Και κάλεσε…. 2 φορές… και δεν το σήκωσε κανείς.
Τελευταία επιλογή ήταν το 100, στο οποίο δεν ήθελε να πάρει γιατί το θεωρούσε περισσότερο έκτακτης ανάγκης. Αλλά τελικά πήρε και του μιλήσανε και ήταν εξυπηρετικοί και έκανε την καταγγελία του. Ανώνυμα γιατί στην περιοχή είναι γνωστός και ποτέ δε ξέρεις.
Και ξέρετε τι έγινε στο μαγαζί; Τίποτα…. δεν πήγε ποτέ κανείς για έλεγχο. Και αν με ρωτάτε που το ξέρω, ο φίλος όπως σας είπα είχε πληροφόρηση από μέσα και από έξω. Δεν πλησίασε περιπολικό ποτέ.
Αλλά ο φίλος, καλός άνθρωπος, σκέφτηκε ότι μπορεί να υπήρχαν πολλές κλήσεις ή πιο σημαντικά πράγματα. Δεν πήγε το μυαλό του στο κακό.
Μέχρι χτες το βράδυ. Που περνώντας έξω από το μαγαζί είδε πάλι τι γίνεται. Και αυτή τη φορά πήρε απευθείας το 100 (είχε μάθει βλέπετε) και έκανε πάλι την καταγγελία. Πάλι ανώνυμα, είπαμε δεν ήθελε να το διακινδυνεύσει. Και αχ και να ξέρατε τι έγινε….
Τίποτα…. πάλι….
Και μου είπε την ιστορία σήμερα το πρωί.
Και εγώ, ένας πολίτης που προσέχω και έχω σταματήσει τις πολλές εξόδους για να επιδείξω την ατομική ευθύνη που μας ζητάει ο Πρωθυπουργός και ο κ. Χαρδαλιάς (και καλά κάνουν και έχουν δίκιο), που τηρώ κατά γράμμα τα μέτρα και ανέχομαι τους περιορισμούς τους (ακόμα και αν διαφωνώ με πολλά από αυτά, όσον αφορά την αποτελεσματικότητά τους), αναρωτιέμαι.
Γιατί το κάνω αυτό; Γιατί πιέζομαι όταν υπάρχει τόσος κόσμος (περισσότερο από 100 άτομα όλοι όρθιοι όπως είπε ο φίλος μου με έναν πρόχειρο υπολογισμό) που δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για μέτρα και περιορισμούς; Και ακόμα περισσότερο, γιατί πιέζομαι, όταν η αστυνομία δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για μια τέτοια καταγγελία; Δύο φορές;
Γιατί να ενδιαφέρομαι για τα αμέτρητα μέτρα που κανείς δεν παίρνει τοις μετρητοίς;
Πείτε μου κ. Χαρδαλιά.
Μήπως μπορείτε να μου πείτε εσείς κ. Χρυσοχοΐδη;
Νάσος Μάμαλης, Οικονομολόγος
Σημείωση: Η φωτογραφία είναι μια τυχαία φωτογραφία συνωστισμού σε μαγαζί από τις εικόνες του Google, καμία σχέση δεν έχει το άρθρο με το μαγαζί που ενδεχομένως αναγνωρίσει κάποιος στην φωτογραφία.
