Το παρόν άρθρο εστιάζει στο ζήτημα του σακχαρώδη διαβήτη, ένα πολύ συχνό νόσημα σε παιδιά, νέους και μεγαλύτερους σε ηλικία μα την ίδια στιγμή απευθύνεται και σε κάθε άνθρωπο, καθώς όλοι μας κουβαλάμε ένα διαφορετικό φορτίο καθημερινά. Καμία δυσκολία δεν είναι λιγότερο ή περισσότερο σημαντική από την άλλη, ωστόσο η διαφορά μεταξύ τους έγκειται στην επικινδυνότητα της απώλειας ενός βασικού στοιχείου, της ίδιας της ζωής του ατόμου. Ειδικότερα, θα δώσουμε ένα παράδειγμα ζωής, που διδάσκει πως το μυαλό μπορεί να κινεί το σώμα και να πετυχαίνει φαινομενικά απίθανα πράγματα.
Ας πούμε όμως λίγα λόγια για το Διαβήτη. Ο Διαβήτης χωρίζεται σε δύο τύπους. Ο τύπος 1 αποτελεί ένα ανοσολογικό νόσημα, κατά το οποίο τα Β – κύτταρα του παγκρέατος καταστρέφονται με έναν αυτοάνοσο μηχανισμό. Δηλαδή το σώμα μόνο του δημιουργεί αντισώματα τα οποία στρέφονται εναντίον των δικών του ινσουλινο – παραγωγικών β – κυττάρων. Η νόσος είναι μη αναστρέψιμη, το πάγκρεας δεν παράγει καθόλου ή σχεδόν καθόλου ινσουλίνη και το άτομο βρίσκεται σε απόλυτη εξάρτηση από τη χορήγηση ινσουλίνης (π.χ. με ενέσεις, καθημερινά, ποικίλες ώρες εντός ημέρας ανάλογα με τις τιμές σακχάρου στο αίμα σε διάφορες χρονικές στιγμές). Η ένδεια ινσουλίνης δύναται να επηρεάσει τη λειτουργία των νεφρών, της όρασης, των γεννητικών οργάνων, να προκαλεί αίσθηση κόπωσης, ξηροστομία, μη θεραπεύσιμες πληγές καθώς και το άτομο βρίσκεται διαρκώς σε μία πάλη με τη ζωή. Η ινσουλίνη που χορηγεί στο αίμα του είναι ο παράγοντας που κρατά το άτομο κυριολεκτικά στη ζωή. Ο διαβήτης τύπου 2 είναι πολύ πιο ήπιος, εμφανίζει λιγότερα συμπτώματα και συνήθως αντιμετωπίζεται με την χορήγηση χαπιών, καθώς ο ασθενής δεν είναι ινσουλινο – εξαρτώμενος, αλλά έχει εμφανίσει υψηλά επίπεδα σακχάρου στο αίμα του.
Ο Χρήστος, το σημερινό μας παράδειγμα, έχει διαβήτη τύπου 1. Σπάνιο να εμφανισθεί σε ενήλικες, και παρόλα αυτά εμφανίστηκε στη διάρκεια των 40 του χρόνων. Ποια είναι συνήθως τα αίτια; Η παχυσαρκία, το κάπνισμα, η υψηλή χοληστερόλη, η υψηλή κατανάλωση κόκκινου κρέατος και γλυκών. Φυσικά δεν χρειάζεται κάποιος να τα έχει όλα. Όμως το σημαντικό ζήτημα σε αυτό το σημείο είναι το εξής: Συνήθως ο πάσχων αποθαρρύνεται, ειδικά όταν είναι έφηβος καθώς ο τύπος 1 πρωτίστως καταβάλλει εφήβους, αντιδρά ενάντια στον εαυτό του και θεωρεί πως δεν θα ζήσει. Κι όμως! Ένα μήνυμα στους ανθρώπους αυτούς, οι οποίοι είναι απόλυτα φυσιολογικό να μη γνωρίζουν πώς να διαχειριστούν μία τέτοια κρίσιμη περίπτωση, αλλά και σε όλους τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν μία κατάσταση τόσο σοβαρή, στην οποία νιώθουν εγκλωβισμένοι, δίχως δύναμη να την αντιμετωπίσουν: Όλα είναι εφικτά! Πώς; Όπως αναφέρει ο Χρήστος: «Με αυτοεκτίμηση, αναγνώριση και αποδοχή της πάθησης και πάνω απ’όλα γνώση. Διάβασε, μάθε και μελέτησε. Έτσι θα το καταλάβεις, θα ζήσεις με αυτό και κάθε μέρα θα βγαίνεις νικητής.»
Περνώντας και στα τεχνικά ζητήματα, φυσικά, σημαντική είναι η συνεχής παρακολούθηση του σακχάρου, η προσαρμοσμένη διατροφή χαμηλή σε υδατάνθρακα και σάκχαρα και υψηλή σε πρωτεΐνη, βιταμίνες, κάλιο, νάτριο και μέταλλα. Τέλος, η άσκηση. Η άσκηση αποτέλεσε για τον Χρήστο το ελιξίριο ζωής. Αυτό που κάθε ημέρα του δίνει ενέργεια, φέρει τα νούμερα του σακχάρου σε ισορροπία καθώς και οδηγεί σε εσωτερική ευφορία και ευτυχία. Γιατί όταν είσαι ευτυχής με εσένα, είσαι και με τους άλλους. Ο Χρήστος φέτος έτρεξε και τερμάτισε τον Μαραθώνιο των 42,2 χλμ. Σε 5 ώρες διένυσε 42,2 χλμ, με διαρκή διαλείμματα για μέτρηση του σακχάρου του και με δύο ισχυρές υπογλυκαιμίες (ένα πολύ συχνό φαινόμενο στο άτομο με διαβήτη, όπου η τιμή του σακχάρου δηλαδή στο αίμα φθάνει τα λιγότερα από 65-50mg/dl). Πιο απλά, επιπλοκές μίας υπογλυκαιμίας αποτελούν οι καρδιακές αρρυθμίες, γνωστικές δυσλειτουργίες, επιθετική συμπεριφορά, απάθεια, και σε σοβαρές περιπτώσεις ακόμα και κώμα ή αιφνίδιος θάνατος. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος όχι μόνο τερμάτισε, αλλά και το γιόρτασε, χωρίς καμία επιπλοκή από τις υπογλυκαιμίες! Με χαμόγελο, πίστη στον εαυτό του και την ανυπομονησία να συναντήσει στο Παναθηναϊκό Στάδιο την οικογένειά του. Πόσο καιρό προπονήθηκε για αυτό; Mόλις 5 μήνες. Φυσικά είναι 12 χρόνια τώρα αθλητής και πρωταθλητής ποδηλάτου και διατηρεί άψογη φυσική κατάσταση.
Τι μας διδάσκει αυτή η ιστορία στο σήμερα; Μας μαθαίνει πόσο σημαντικοί είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα μας, η οικογένειά μας. Αυτή η οικογένεια, όποια και αν είναι, όπου και αν βρίσκεται, που ξέρουμε πως μας στηρίζει, ανησυχεί για εμάς και θα θυσίαζε τα πάντα για εμάς. Μας διδάσκει τη δύναμη της πίστης στον άνθρωπο. Μας δεικνύει την τεράστια δύναμη που μπορεί να μας χαρίσει η γνώση – η γνώση του μυαλού, του σώματος και του εαυτού. Ο Χρήστος αποτελεί ένα ρεαλιστικό παράδειγμα της μάχης για ζωή, με τα πιο απλά όπλα, τη γνώση και την αγάπη. Με αυτά ως ξεκίνημα ένας άνθρωπος μπορεί να γνωρίσει, να αγκαλιάσει και να ζήσει μια ζωή ευτυχισμένη με τον Διαβήτη. Καθώς και με ό,τι ακολουθεί τον κάθε άνθρωπο, σε κάθε γωνιά της γης. Κανένας δεν πρέπει να σταματά να αγωνίζεται, γιατί η ζωή μας δεν είναι εύκολη, και αυτή είναι η γλύκα της.
Για τυχόν περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον διαβήτη, χρήσιμες πρακτικές, ιατρικές και αθλητικές συμβουλές, επικοινωνήστε μαζί μου στο: roussidi.k@yahoo.com
Κωνσταντίνα Ρουσσίδη, Πολιτική Επιστήμων / Διεθνολόγος