Βρέθηκα προχτές σε μια παρέα και όπως συζητούσαμε για διάφορα θέματα ήρθε η κουβέντα και στα καλλιτεχνικά και ειδικότερα στην έκθεση των ηθοποιών/τραγουδιστών/χορευτών στο κοινό. Στην ύπαρξή τους πάνω στη σκηνή κ πως το αντιμετωπίζουν όλο αυτό. Μια κοπέλα μάλιστα τόνισε πόσο δύσκολο της φαίνεται να εκτεθεί πάνω στη σκηνή. Δεν έχει άγχος για το τραγούδι που έχει να πει αλλά και μόνο στη σκέψη ότι θ’ανέβει στη σκηνή και θα’ναι όλα τα φώτα επάνω της και θα δεχτεί κριτική είναι αρκετά για να στρίψει επί τόπου και να φύγει ή έστω να μπορούσε να τραγουδήσει πίσω από παραβάν ή με γυρισμένη την πλάτη.
Η έκθεση δεν είναι εύκολο πράγμα ούτε στη σκηνή ούτε στην καθημερινή ζωή. Ο εγωισμός, η ανασφάλεια η κριτική που ξέρουμε οτι θα δεχτούμε είναι αρκετά για να μας κάνουν να την αποφεύγουμε. Κι αν είμαστε και πιο κλειστοί/ντροπαλοί χαρακτήρες τότε μας φαίνεται το λιγότερο τρομαχτικό να εκτεθούμε. Αν όμως καταφέρουμε να το αντιμετωπίσουμε θα δούμε ότι δεν ήταν τίποτα παρά ένα εμπόδιο του μυαλού μας.
Παλιότερα είχα διαβάσει τυχαία σε κάποιο περιοδικό για τις “ασκήσεις θάρρους” που δεν ήταν τίποτα άλλο από το να κάνεις μια φορά στο τόσο κάτι που σε αγχώνει. π.χ. από το να μιλήσεις σε έναν άγνωστο ως να ανέβεις στη σκηνή ενός μαγαζιού να τραγουδήσεις καραόκε. Και αποφάσισα τότε να το δοκιμάσω. Και είδα ότι όχι μόνο με βοήθησε να μη ντρέπομαι αλλά περνούσα και πολύ πιο ωραία, ζούσα πιο γεμάτες τις στιγμές μου και φυσικά δημιουργούσα εμπειρίες – ακόμα κι από τις αποτυχημένες μου προσπάθειες-για να έχω μετά να γελάω με τους φίλους μου.
Ευτυχώς ή δυστυχώς – μάλλον ευτυχώς – στη ζωή όπως και στη σκηνή καλό είναι να μάθεις να εκτίθεσαι. Να βγαίνεις στο φως με θάρρος και να λες ναι εδώ είμαι αυτός είμαι δείτε με! Και δεν το λέω εγωιστικά ή αλαζονικά. Αντιθέτως. Να εκθέτεις την ουσία του εαυτού σου. Το όλον. Τα προτερήματα και τα ελαττώματά σου. Να γελάς πρώτος εσύ με τον εαυτό σου (ο αυτοσαρκασμός και το χιούμορ σώζει ζωές) ή να περηφανεύεσαι πρώτος εσύ ο ίδιος γι’αυτά που κατάφερες ενώ παλιότερα σε τρόμαζαν. Να ανεβάζεις μόνος σου τον πήχη δυσκολίας. Να μη σε σταματάει από το να κάνεις αυτό που θες ο φόβος της έκθεσης στους άλλους. Γιατί συνήθως με το που αποφασίσουμε να εκτεθούμε αληθινά μόνο να κερδίσουμε έχουμε ό,τι και αν πουν οι άλλοι. Άλλωστε και οι ”άλλοι” τον ίδιο φόβο αντιμετωπίζουν στην πλειονότητα τους.
Ξεκνήστε λοιπον με την πιο απλή και όμορφη ”άσκηση θάρρους”: πείτε μια χαμογελαστή καλημέρα σε κάποιον που θα συναντήσετε τυχαία στο δρόμο. Ίσως και να το έχει αναγκη. 🙂
Ζυβοπούλου Χρυσούλα, Καλλιτέχνης
