Μια σημαντική μέρα για την οριστική απελευθέρωση και δημιουργία του Ελληνικού κράτους ήταν η 8η Οκτωβρίου του 1827. Μια ημέρα ιδιαίτερα ξεχωριστή για όσους προτιμούν την ιστορία από την προπαγάνδα, μια ιστορία αρκετά περιπλοκή, όταν όμως το κουβάρι αρχίζει και ξετυλίγεται, η κλωστή μετά τρέχει ανεξέλεγκτα. Ποιος όμως μπορεί να αντέξει μια ανεξέλεγκτη τροχιά; Αυτός που δεν φοβάται την αλήθεια. Η σημερινή ιστορία αρχίζει το έτος 1824.
Ο Ιμπραήμ εκστρατεύει στην επαναστατημένη Ελλάδα μετά από διαταγή του Σουλτάνου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Μαχμούτ Β’ Οσμάνογλου και εντός 2 χρονών συντριβεί τους επαναστατημένους Έλληνες. Οι προκάτοχοί του πέρασαν ιδιαίτερα δύσκολα σε αυτό το μικρό κομμάτι γης μερικά χρόνια νωρίτερα στα χέρια των Ελλήνων αλλά ο Ιμπραήμ δεν ήταν Δράμαλης. Εξαιρετικός στρατιωτικός με προϋπηρεσία, γιος του διοικητή της Αιγύπτου, Μαχμούτ Αλί, ο Ιμπραήμ ουδέποτε υποτίμησε τους Έλληνες και τους αντιμετώπισε σαν μια αληθινή απειλή. Μάταια προσπαθεί ο Κολοκοτρώνης να συσπειρώσει τους Έλληνες οι οποίοι στενάζουν κάτω από τις φοβέρες τακτικές καμένης γης και τρομοκρατίας του Ιμπραήμ. Απελπισμένοι, οι Έλληνες ζητούν βοήθεια από τη πανίσχυρη Βρετανική αυτοκρατορία, νικητήρια δύναμη των Ναπολεόντειων πολέμων με τον ισχυρότερο στόλο στον κόσμο και μια άσβεστη επιθυμία να κυριαρχήσει στην Ανατολική μεσόγειο και κεντρική Ασία, (Το Μεγάλο Παιχνίδι) κερδίζοντας τον κυριότερο εχθρό της, την πανίσχυρη Ρωσική Αυτοκρατορία. Κύριο εμπόδιο και ένα βάρος που έπρεπε να αφαιρέσουν έτσι ώστε να τσακωθούν με την ησυχία τους ήταν ο μεγάλος ασθενής της Ευρώπης, η ισχνή και απαρχαιωμένη Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Η Ευρώπη, είδη σε σύγχυση από τις επαναστάσεις που οδήγησαν στην άνοδο του Ναπολέοντα αρνείται να βοηθήσει επαναστάτες, σύμφωνα με την Ιερά Συμμαχία και φυσικά, επηρεασμένη από την Αυστριακή Αυτοκρατορία του Μέτερνιχ. Ο θάνατος του Τσάρου Αλέξανδρου Α’ το 1825, μέγα αντιπάλου του Ναπολέοντα και ομοϊδεάτη του Μέτερνιχ, η ενθρόνιση του τσάρου Νικόλαου Α’ και οι φιλοδοξίες του περί επέκτασης της ισχύος της Ρωσίας στη μεσόγειο μέσω της δήλωσης περί προστασίας όλων τον ορθοδόξων χριστιανών ανοίγουν το δρόμο για ένα αντί – Οθωμανικό συνασπισμό με κύριους συμμετέχοντες, τη Βρετανική Αυτοκρατορία, τη Ρωσική Αυτοκρατορία και ύστερα από τη μεσολάβηση του Καννινγκ, το Βασίλειο της Γαλλίας. Η αδιάλλακτη στάση του Μαχμούτ Β’ στο θέμα ίδρυσης Ελληνικού κράτους, υποτελούς στο Σουλτάνο οδήγησε τις μεγάλες δυνάμεις στο να υπογράψουν τη συνθήκη του Λονδίνου στις 6/7/1827. Προσωπική γνώμη, η συνθήκη που κατοχύρωσε την ελευθερία της Ελλάδας. Εντός της συνθήκης ευρίσκετο ένα μυστικό άρθρο υπογεγραμμένο από τις τρεις εγγυήτριες δυνάμεις, το οποίο αναφέρονταν στο σενάριο μη αποδοχής των όρων από το Σουλτάνο. Τότε οι Μεγάλες Δυνάμεις θα προέβαιναν σε άμεση αναγνώριση του Ελληνικού Κράτους χωρίς τη συγκατάθεση της Ωραίας Πύλης.
Το κύμα του Φιλελληνισμού και η συμμετοχή των ευρωπαϊκών κρατών ήταν μεγάλη, εκτός των Γερμανικών κρατών, που και γι’ αυτό υπάρχει εξήγηση, (Η Αυστριακή αυτοκρατορία απαρτίζονταν από πολλά διαφορετικά βασίλεια και διαφορετικές κουλτούρες και θρησκείες, υποτελείς στον Αυτοκράτορα της Αυστρίας και γι’ αυτό το λόγο, μια κίνηση ανεξαρτητοποίησης ενός υπόδουλου έθνους θα δημιουργούσε τριγμούς στην είδη ετοιμόρροπη Αυστριακή Αυτοκρατορία). 1826, ο Ιμπραήμ, ολοκληρώνει την επανάκτηση των επαναστατημένων εδαφών και επιδίδεται σε ένα πρωτοφανές κύμα τρομοκρατίας σκλαβώνονταν Έλληνες για τα σκλαβοπάζαρα της Αιγύπτου. Στην Ευρώπη υπάρχουν φήμες περί σχεδίου του Ιμπραήμ και του Σουλτάνου για την εξάλειψη του ελληνικού πληθυσμού της Πελοποννήσου, και αντικατάσταση του με Αιγύπτιους μουσουλμάνους, πιστούς στο κράτος της Αιγύπτου. Ο Ιμπραήμ προχωρά, με τελικό σταθμό, το νησί της Ύδρας, μέγας σταθμός ανεφοδιασμού των επαναστατημένων Ελλήνων.
Στις 9/9/1827 οι Μεγάλες Δυνάμεις, μη έχοντας λάβει σαφή απάντηση από το Σουλτάνο, προχωρούν σε ‘’ειρηνικό αποκλεισμό’’. Τρεις μέρες αργότερα, ο Αντιναύαρχος Έντουαρντ Κόδριγκτον, -μέγας φιλέλληνας και βετεράνος της ναυμαχίας του Τραφάλγκαρ υπό το θρυλικό ναύαρχο Νέλσον- καταφθάνει με το Βρετανικό στόλο στο Ναβαρίνο και δημοσιεύει τη Συνθήκη του Λονδίνου. Δεν υπάρχει σαφής απάντηση από το Σουλτάνο. Τον επόμενο μηνά, στις 6 Οκτωβρίου, λαμβάνει χώρα η σύσκεψη των τριών ναυάρχου, Κόδριγκτον, Δεριγνί της Γαλλίας και Χέιδεν της Ρωσίας ύστερα από επιστολή του Κολοκοτρώνη για την ανεξέλεγκτη πορεία του Ιμπραήμ και τις ακρότητες που διέπραξε σε βάρος των Ελλήνων. Την ίδια κιόλας ημέρα, ο Ιμπραήμ λαμβάνει τελεσίγραφο από τις μεγάλες δυνάμεις, το όποιο και απέρριψε. Το βράδυ της ίδιας μέρας, ο Συμμαχικός στόλος εισέρχεται στο κόλπο του Ναβαρίνου.
Το μεσημέρι της 8ης Οκτωβρίου του 1927, η ατμόσφαιρα είναι ιδιαίτερα ηλεκτρισμένη μεταξύ των δυο πλευρών μέχρι που δίδεται η αφορμή για το έναυσμα των εχθροπραξιών Οι Οθωμανοί σκοτώνουν τους απεσταλμένους των Βρετανών σε τουρκικό σκάφος που πλησίασε επικίνδυνα τη Συμμαχική γραμμή. Η πλήρης επίθεση πραγματοποιήθηκε ύστερα από την δολοφονία του Έλληνα πλοηγού του Κόδριγκτον, Πέτρο Μικέλη από τους Οθωμανούς κατά τη διάρκεια παύσης του πυρός για διαπραγματεύσεις. Η σφοδρή σύγκρουση του τεράστιου στόλου των 89 πλοίων των Οθωμανών και Αιγυπτίων με τον αριθμητικά υποδεέστερο στόλο των συμμάχων κορυφώθηκε με την άφιξη του Ρωσικού στόλου στις 3 μ.μ. Πολλά πλοία των Αιγυπτίων διοικούνταν από Γάλλους αξιωματικούς οι οποίοι δραπέτευσαν την τελευταία στιγμή, εκτός από τον πλοίαρχο Λε Ταλιέ, ο οποίος έμεινε πιστός στο καθήκον του μέχρι το τέλος. Στις 6 μ.μ. της ίδιας μέρας, η ναυμαχία είχε λήξει με συντριπτική ήττα των Οθωμανών και με 60 από τα 89 πλοία τους βυθισμένα. Η Οθωμανική αυτοκρατορία δεν συνήλθε ποτέ από την καταστροφή του στόλου της, και τον Ρώσο – Τουρκικό πόλεμο του 1828-1829. Ο σουλτάνος, αποφεύγοντας μια σύγκρουση με τις Μεγάλες Δυνάμεις και ύστερα από τη στρατιωτική επέμβαση του στρατηγού Μεζόν το 1829 υποχώρησε στις πιέσεις και έδωσε τη συγκατάθεση του για τη δημιουργία του Ελληνικού Κράτους τον Μάρτιο του ιδίου έτους δηλώνοντας : “Στη ζωή κάνεις, κάνει αυτό που μπορεί, όχι αυτό που θέλει…”.
Ράπτης Γεώργιος Α., Ιστορικός
