Όταν ήμουν μικρή, λάτρευα να διαβάζω κόμικς της Marvel με σούπερ ήρωες. Και μετά καθόμουν και κοίταγα για πολύ ώρα αντικείμενα περιμένοντας να κουνηθούν με τη δύναμη του μυαλού μου. Περίμενα να δω ποια μέρα θα μάθαινα επιτέλους ποια είναι η δύναμή μου! Η σούπερ δύναμη που θα με έκανε ξεχωριστή! Θα την κρατούσα κρυφή από τον έξω κόσμο και τα βράδια θα την χρησιμοποιούσα για να βοηθάω κρυφά όποιον με είχε ανάγκη… Με το πέρασμα του χρόνου, κατέληξα φυσικά ότι δεν έχω κάποια σούπερ δύναμη. Η αράχνη που κάποτε είχα τοποθετήσει στο χέρι μου δεν με τσίμπησε ποτέ…
Μεγαλώνοντας, ωστόσο, γνώρισα αρκετούς σούπερ ήρωες που δεν ήταν άτομα της φαντασίας, αλλά αληθινοί άνθρωποι που είχαν όμως σούπερ δυνάμεις! Πρώτη και καλύτερη η μητέρα μου. Η γυναίκα αυτή δούλευε τόσες ώρες το πρωί στο γραφείο, το απόγευμα έκανε τις καθημερινές δουλειές στο σπίτι και παράλληλα με διάβαζε για το σχολείο, ηρεμώντας ταυτόχρονα και τον αδερφό μου που έκλαιγε. Ενδιάμεσα βέβαια μας πηγαινοέφερνε στα Αγγλικά και στις αθλοπαιδιές και το βράδυ την άκουγα να συζητάει και να γελάει με τον πατέρα μου. Αυτή η γυναίκα είχε μια σούπερ δύναμη -κατ’ εμέ- που μετέτρεπε την καθημερινή κούραση σε υπομονή και χαμόγελο. Γιατί όλα αυτά τα έκανε και με χαμόγελο!
Όσο μεγάλωνα περισσότερο γνώριζα κι άλλους σούπερ ήρωες: Τη δασκάλα που μου εξήγησε 10 φορές με υπομονή την ίδια άσκηση, χωρίς να με αποκαλέσει «χαζή», χάνοντας δύο διαλείμματα για να το καταλάβω… Τον καθηγητή που παρά τα μύρια προβλήματα που μπορεί να είχε σπίτι του έδειχνε τόση υπομονή για να μας μάθει γράμματα, την ώρα που εμείς προσπαθούσαμε να κάνουμε χαβαλέ… Τον πυροσβέστη που έπαθε εγκαύματα τρίτου βαθμού για να τους βγάλει όλους ζωντανούς από το φλεγόμενο κτίριο… Τον αστυνομικό που τραυματίστηκε για να πιάσει το δολοφόνο ενός μικρού παιδιού… Το γιατρό που έσωσε τον παππού μου μετά από 9 ώρες χειρουργείο στην καρδιά του… Τον κύριο που μάζευε τα σκουπίδια έξω από το σπίτι μου όταν ο κάδος είχε γεμίσει, μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού και παρά τη δυσωδία… Τον νεαρό με τα φθαρμένα ρούχα που μάζεψε ένα χτυπημένο αδέσποτο και το φρόντισε… Την ηλικιωμένη κυρία του από πάνω ορόφου που μου “έσπαγε τα νεύρα” κάθε Κυριακή πρωί-χαράματα με τη φασαρία που έκανε, μέχρι που έμαθα ότι κάθε Κυριακή μαγείρευε 4-5 φαγητά και τα πήγαινε -αφιλοκερδώς- στο δημόσιο συσσίτιο και σε ένα ορφανοτροφείο… Τη νεαρή κοπέλα που γνώρισα τυχαία σε ένα νοσοκομείο όταν είχα πάει επίσκεψη σε ένα φίλο που είχε χτυπήσει, η οποία δεν μπορούσε να βοηθήσει τους άλλους γιατί πάλευε με μία ανίατη ασθένεια, χωρίς όμως να έχει χάσει την αισιοδοξία της, την ελπίδα της και το χαμόγελό της!
Εν μέσω όλων αυτών γνώρισα κι από κοντά κάποιους σούπερ ήρωες της καθημερινότητας και είμαι περήφανη που είναι ακόμα φίλοι μου, καθώς, κάποιοι εξ αυτών, διαθέτουν τον ελεύθερο χρόνο τους στο να κάνουν δωρεάν μαθήματα σε παιδιά μη-ευκατάστατων οικογενειών, αντί να πίνουν καφέ σε κάποια καφετέρια, περιμένοντας κάθε καλοκαίρι με αγωνία να μάθουν αν κάποιο από τα άτομα αυτά πέρασε στο Πανεπιστήμιο…
Βλέποντας λοιπόν όλους αυτούς τους «σούπερ ήρωες της καθημερινότητας», κάποια στιγμή ασυναίσθητα τους χώρισα σε 2 κατηγορίες: Σε εκείνους τους ήρωες που έκαναν κάτι γιατί ήταν όντως καλοί άνθρωποι και ήθελαν να βοηθήσουν, σαν τους ήρωες της Marvel που έβγαιναν κρυφά και βοηθούσαν, ενώ δεν έμαθε ποτέ κανείς την πραγματική τους ταυτότητα και σε εκείνους τους ήρωες που τους έδειχνε η τηλεόραση και γίνονταν ξακουστοί. Οι πρώτοι βοηθάνε κάθε μέρα, σε κάθε ευκαιρία της ζωής τους, ενώ οι δεύτεροι, μόλις τελειώσει η “χρηματο-δύναμη” εξαφανίζονται ως δια μαγείας.
Το συμπέρασμα λοιπόν στο οποίο έχω καταλήξει είναι πως όλοι μας έχουμε μια “σούπερ-δύναμη” μέσα μας. Άρα το μόνο που πρέπει να κάνεις κι εσύ είναι να την ανακαλύψεις, να τη χρησιμοποιήσεις για καλό σκοπό και να τη μεταδόσεις και σε άλλους. Ζήσε, αγάπα, χαμογέλα, γίνε ο σούπερ ήρωας του εαυτού σου! Ή ακόμα καλύτερα, χωρίς να το μάθει κανείς, γίνε ο σούπερ ήρωας κάποιου άλλου βοηθώντας τον κρυφά και μάθε τον να βοηθάει κι αυτός με τη σειρά του όπως μπορεί… Λοιπόν, εσύ ποιανού σούπερ ήρωας είσαι;
Γκούβρα Βάσια, Πολιτισμιολόγος
