Με τα αποκαΐδια να είναι ακόμη ζεστά, και την θλίψη ακόμη έντονη στην ψυχή κάθε ανθρώπου που παρακολούθησε το συμβάν που εκτυλίχθηκε πριν από 2 μέρες στο Παρίσι, το λιγότερο που μπορεί να αναφέρει κανείς είναι ένας ύμνος, ένας ύμνος αφιερωμένος στο πολιτισμό και την ιστορία του κάθε λαού που κατοικεί σε αυτό τον πλανήτη.
Η Παναγία των Παρισίων, ένα διαχρονικό κόσμημα στην Γαλλική Πρωτεύουσα, σύμβολο του Παρισιού έστεκε αγέρωχη και εκθαμβωτική για πάνω από 850 χρόνια μέχρι το βράδυ της Δευτέρας 15 Απριλίου όπου η καταστρεπτική φωτιά που ξέσπασε οδήγησε σε μια μεγάλη “πληγή” στο πρόσωπο της “Κυρίας” της Γαλλίας. Μια “πληγή” όχι ανεπανόρθωτη αλλά που σίγουρα θα αφήσει ένα σημάδι που θα θυμίζει την παρολίγον εξάλειψη ενός μνημείου παγκόσμιας κληρονομιάς.
Άλλα μνημεία δεν ήταν τόσο “τυχερά” μέσα στην ατυχία τους. Ο λόγος για ιστορικά κτίσματα, όπως ο Ναός του Βaalshamin στην Συρία που μετά από 2000 χρόνια αποτελεί ερείπια της “δίψας” των υποστηρικτών του ISIS για ακραίες πράξεις κατά των “απίστων”, η Μεσαιωνική πόλη της Δρέσδης που ισοπεδώθηκε από τους “καλούς” Συμμάχους κατά τον Β’Παγκόσμιο Πόλεμο, η εν μέρη καταστροφή του Παρθενώνα από τους Βενετούς το 1687 και πολλά ακόμη μνημεία που δεν φτάνουν ολόκληρες σελίδες για να τα αναφέρω και μόνο.
Με αφήνει έκπληκτο όμως πως υπήρξαν άνθρωποι που όχι μόνο αδιαφόρησαν για το τραγικό αυτό συμβάν, αλλά και με ένα μένος για τους δικούς τους λόγους, θριαμβολόγησαν για το γεγονός αυτό . Ανεξάρτητα φυλής, γλώσσας, θρησκείας και ιδεολογίας, πρέπει να θυμηθούμε ότι είμαστε άνθρωποι, με μια μακρά Ιστορία που αποτυπώνεται στα μνημεία που είναι διασκορπισμένα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, για να μας δείχνουν από που καταγόμαστε αλλά και την εξέλιξη μας σαν είδος σε αυτό τον πλανήτη . Η εξάλειψη τους, δεν είναι μόνο η καταστροφή μερικών τούβλων και μπογιάς, είναι εξάλειψη της ιστορίας όλων μας και μη σεβασμός στους ανθρώπους που μας έφεραν εδώ και κατά συνέπεια μη σεβασμός στον ίδιο μας τον εαυτό.
Βάλλας Γεώργιος, Τοπικός Σύμβουλος Αργυρούπολης
