Πρόσφατα, διάβασα στα διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης δύο περιστατικά τα οποία με έκαναν να προβληματιστώ πολύ. Τα άρθρα αφορούσαν τις τηλεοπτικές συνεντεύξεις 2 ανθρώπων που χάσανε μέλος της οικογένειάς τους πρόσφατα (ο ένας άνθρωπος μίλησε την ίδια μέρα που ο σύντροφος ζωής έφυγε από τη ζωή).
Με το που διάβασα τα σχετικά άρθρα δε μπορούσα να μην αναρωτηθώ για τον λόγο που είχαν να μιλήσουν στην τηλεόραση αντί να μιλήσουν στους δικούς τους ανθρώπους. Ιδίως με την μία περίπτωση όπου ο σύντροφος ζωής έφυγε λίγες ώρες πριν την συνέντευξη σοκαρίστηκα. Με τι κουράγιο μίλησαν; Και γιατί υπήρχε τόση ανάγκη να μιλήσουν στην τηλεόραση αντί να θρηνήσουν με τον τρόπο τους.
H αλήθεια είναι ότι ο κάθε άνθρωπος, όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενο άρθρο μου (https://bit.ly/2N4hRXf), εκφράζει διαφορετικά τον πόνο του. Άλλοι μιλάνε και άλλοι κλείνονται στον εαυτό τους. Οπότε ίσως εκείνοι οι άνθρωποι μίλησαν στην τηλεόραση γιατί θέλανε να τιμήσουν την μνήμη του ανθρώπου τους – ο ένας μιλώντας για τον διάσημο σύντροφο που αγαπήθηκε τόσο από τον κόσμο και ο άλλος να περάσει κάποια μηνύματα ώστε να αποφευχθούν τέτοιες τραγωδίες στο μέλλον.
Δεν θα εκφέρω γνώμη αν συμφωνώ ή όχι με την πράξη τους αφού ήταν επιλογή τους. Την ΣΕΒΟΜΑΙ. Προσωπικά δε ξέρω αν θα είχα κουράγιο σε ανάλογη περίπτωση να μιλήσω στην τηλεόραση και γι΄ αυτό παραξενεύτηκα τόσο πολύ με τη δύναμή τους… αλλά όπως είναι και ένα από τα μότο μου: ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ!
Σαράφη Βασιλική, Επικοινωνιολόγος – Κοινωνιολόγος
