Ας πάμε να δούμε την ιστορία μιας μικρής Ελληνικής επιχείρησης.
Η επιχείρηση αυτή είχε μια εξειδίκευση, ανάμεσα σε άλλα πράγματα, στο να αναλαμβάνει διαγωνισμούς Δημοσίου (κυρίως Δήμων) σχετικά με θέματα πληροφορικής, κυρίως δημιουργία υποδομών και ανάπτυξη νέων υπηρεσιών με τη χρήση της τεχνολογίας.
Όπως είναι λογικό, η κρίση μείωσε αρκετά τα διαθέσιμα των Δήμων, με αποτέλεσμα η επιχείρηση αυτή να στραφεί και προς το εξωτερικό, προκειμένου να προσφέρει τις υπηρεσίες της. Και επειδή όντως είχε σημαντική εμπειρία και καλό πελατολόγιο, κέρδισε έναν διαγωνισμό, τον πρώτο της, στο εξωτερικό (η χώρα δεν έχει σημασία).
Ο Δήμος του εξωτερικού ζήτησε δικαιολογητικά, λογικό άλλωστε, και ζήτησε μια φορολογική ενημερότητα, μια ασφαλιστική ενημερότητα, ένα αποδεικτικό εγγραφής στο Επιμελητήριο και ένα αποδεικτικό λευκού Ποινικού Μητρώου. Τίποτα παράλογο από μέρους τους.
Με εξαίρεση το πιστοποιητικό Ποινικού Μητρώου, το οποίο χρειάζεται λίγο χρόνο για να εκδοθεί, χωρίς λόγο είναι η προσωπική μου άποψη, τα υπόλοιπα δικαιολογητικά βγήκαν σε μια μέρα. Στα Ελληνικά, φυσικά. Το λογικό, λοιπόν, είναι ότι η Επιχείρηση πρέπει να τα μεταφράσει. Αλλά μεταφράσεις επισήμων εγγράφων γίνεται στο Μεταφραστικό Τμήμα του Υπουργείου Εξωτερικών.
Και εδώ ξεκινάει η Οδύσσεια. Στο Μεταφραστικό, στο τηλέφωνο, τους είπαν (όχι κανονικός υπάλληλος, ήταν μαγνητοφωνημένο μήνυμα) ότι τα χαρτιά χρειάζονται γνήσια θεώρηση για να μπορεί να γίνει η μετάφραση. Λογικό, σκέφτηκε η επιχείρηση, θέλουν τα πρωτότυπα. Πηγαίνουν εκεί και μαθαίνουν ότι εκτός από το ότι θέλουν πρωτότυπα, θέλουν και μια επιπλέον σφραγίδα, την σφραγίδα Apostile ή σήμανση της Χάγης. Την οποία για να πάρουν πρέπει να πάνε στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση. Δηλαδή από το Μοναστηράκι να πάνε στην Κατεχάκη. ΟΚ, τι να κάνουμε, η επιχείρηση πηγαίνει στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση. Και εκεί μαθαίνουν ότι κάθε έγγραφο πρέπει να είναι όχι απλά πρωτότυπο και θεωρημένο, αλλά να έχει και υπογραφή και σφραγίδα από άτομο με δικαίωμα να υπογράφει για εξωτερικό. Τώρα γιατί τα άτομα που μπορούν να υπογράφουν τις ενημερότητες για εσωτερικό, δεν μπορούν για το εξωτερικό και πρέπει να υπάρχει και άλλη υπογραφή, κανείς δε μπορεί να απαντήσει.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει το κάθε έγγραφο να πάει στον δικό του φορέα, για να πάρει μια ακόμα σφραγίδα, πριν πάρει την σφραγίδα που θα επιτρέψει την μετάφραση. Στον ένα φορέα η θεώρηση έγινε άμεσα (δεν γνώριζαν ακριβώς, αλλά έμαθαν και έπραξαν και μπράβο τους). Στον δεύτερο φορέα (επιμελητήριο) η μετάφραση γίνεται άμεσα από αυτούς. Με κάποιο κόστος. Αλλά τουλάχιστον έγινε άμεσα. Σε άλλο φορέα ο υπάλληλος δεν γνώριζε την διαδικασία και η επιχείρηση αναγκάστηκε να πάει 2 φορές, την δεύτερη χωρίς κανένα λόγο αφού ουσιαστικά αντί για αιτήσεις και σφραγίδες και πληρεξούσια χρειάστηκαν 2 λεπτά για μια υπογραφή και σφραγίδα. Στο Πρωτοδικείο, που δεν δέχεται να βάλει άλλος σφραγίδα Apostile στα έγγραφά του, η σφραγίδα έγινε άμεσα. Με παράβολο 10€ και αίτηση με Μεγαρόσημο 3€. Που ευτυχώς αν δεν ήξερες ότι χρειαζότανε, υπήρχε τρόπος να το πάρεις μέσα στο Πρωτοδικείο. Φυσικά με ένα μικρό καπέλο.
Και αφού τελειώσανε αυτά, η επιχείρηση πήγε Κατεχάκη, πήρε σφραγίδα, μετά πήγε Μοναστηράκι για να δώσει τα χαρτιά για μετάφραση. Και φυσικά πλήρωσε κάτι παραπάνω για να τα πάρει σε μια εβδομάδα και όχι σε δύο, γιατί οι άνθρωποι στο εξωτερικό αναρωτιούνται τι έγινε και γιατί καθυστερούν.
Τον επόμενο πολιτικό που θα μιλήσει για εξωστρέφεια και Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση, να τον κλωτσήσετε στο καλάμι για να σταματήσει να λέει βλακείες. Η καλύτερα, είμαστε κατά της βίας άλλωστε, να του δείξετε αυτό το άρθρο. Να δούμε τι θα απαντήσει.
Νάσος Μάμαλης, Οικονομολόγος
