Σήμερα ξεκινάει η επιβολή του… 3ου; εξελιγμένου 2ου;… δε ξέρω πως να το χαρακτηρίσω, τέλος πάντων του νέου lockdown, το οποίο είναι πιο αυστηρό για να μειωθεί η έξαρση των κρουσμάτων που παρατηρείται.
Όπως κάθε Lockdown έτσι και αυτό έχει γίνει δεκτό με ανάμικτα συναισθήματα και διαφορετικές αντιδράσεις. Ωστόσο θα ήταν ασφαλές να πούμε ότι το συγκεκριμένο είχε την χειρότερη υποδοχή (και ελάχιστη αποδοχή) από όσα έχουν έρθει μέχρι τώρα. Ο λόγος είναι αφενός η κούραση, αλλά επιπλέον η έλλειψη εμπιστοσύνης στους χειρισμούς μιας κυβέρνησης, η οποία δείχνει ότι τα έχει χαμένα.
Και ναι μεν ο χαρακτηρισμός “τα έχει χαμένα” είναι αρκετά βαρύς, δεδομένου ότι στις αρχές τις Πανδημίας επιδείξαμε εξαιρετικά αντανακλαστικά και ακόμα και σήμερα είμαστε σε κατάσταση αρκετά καλύτερη από πολλές χώρες, δυστυχώς όμως είμαι υποχρεωμένος να τον γράψω, επειδή σε αντίθεση με την άψογη διαχείριση του Μαρτίου, πλέον ακόμα και εγώ δεν μπορώ να καταλάβω τι έχουν στο μυαλό τους οι άνθρωποι που διαχειρίζονται την καθημερινότητά μας.
Θα αναφέρω μερικά από τα σημεία που μου έχουν κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση μέχρι τώρα. Οι Λαϊκές Αγορές, μέχρι τώρα λειτουργούσαν σε 2 δρόμους και με αποστάσεις ανάμεσα στους πάγκους, οπότε ούτε ο κόσμος συνωστιζόταν, ούτε οι πωλητές (οι περισσότεροι από τους οποίους είναι παραγωγοί) είχαν παράπονο. Μετά αλλάξανε το μέτρο με το να έρχονται οι παραγωγοί “μισοί – μισοί”. Ουσιαστικά και ο κόσμος συνωστίζεται σε μικρότερο χώρο και οι παραγωγοί έχουν απώλεια κέρδους ίσως και μέχρι 60%. Και τώρα τις κλείνουμε τελείως. Αλλά έχουμε ανοιχτά τα Σουπερ μάρκετ, που είναι ο ένας πάνω στον άλλον…
Τα Σινεμά, τα Θέατρα και η Εστίαση, που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν με αποστάσεις και μέτρα συγκεκριμένα, δεν λειτουργούν, αλλά μπορώ να πάρω καράβι να πάω σε κάποιο νησί, ή να στοιβαχτώ με άλλους… πόσους, σε ένα Λεωφορείο ή στο Μετρό.
Απαγορεύεται να γίνονται μαζώξεις σε σπίτια, αλλά γίνονται πορείες (χτες έγινε Πανεκπαιδευτικό Συλλαλητήριο π.χ.) και διαμαρτυρίες και δεν τιμωρείται κανείς.
Οι γιατροί αρνούνται να εμβολιαστούν. Μέχρι την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο, το ποσοστό του Ιατρικού προσωπικού που έχει εμβολιαστεί δύσκολα φτάνει το 40%. Και ενώ είμαι, ήμουν και θα εξακολουθήσω να είμαι υπέρ του εμβολίου και της αναγκαιότητάς του, αυτό το ποσοστό δημιουργεί αλγεινή εντύπωση στους πάντες και ακόμα περισσότερο στους σκεπτικιστές και τους αντι-εμβολιαστές.
Δεν θα πάω καν στο θέμα της Εκκλησίας… ξέραμε ότι είναι κράτος εν κράτει. Τώρα απλά το επιβεβαιώνουμε περίτρανα.
Αλλά το, για εμένα, βασικότερο όλων, είναι το θέμα της ενημέρωσης. Γιατί η ενημέρωση, ειδικά από τότε που αποχώρησε ο καθηγητής κ. Τσιόδρας, είναι για να πανηγύρια. Ο κάθε δημοσιογράφος λέει το μακρύ και το κοντό του, ακόμα και τα στελέχη της Κυβέρνησης μερικές φορές αντιφάσκουν από την κεντρική ενημέρωση, ενώ στο τέλος άλλα λένε οι Λοιμωξιολόγοι, άλλα λέει η Κυβέρνηση και τελικά άλλα μέτρα παίρνουμε.
Ελπίζω πως τελικά όλα τα προβλήματα που έγραψα και όλες οι αντιφάσεις που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινή διαχείριση της Πανδημίας να είναι θέμα ελλιπούς ενημέρωσης και όχι θέμα έλλειψης σχεδίου. Γιατί ενώ ο κόσμος τον Μάρτιο του 2020 φοβόταν τον Κορωνοϊό, τώρα έχουν αλλάξει οι φόβοι του.
Φοβάται για την Οικονομία, για την οποία μέχρι σήμερα καμία ενημέρωση δεν έχουμε. Αλήθεια, το νέο Lockdown τι επιπτώσεις θα έχει στα καταστήματα; Τα καταστήματα που οδηγούν κατά 60% τα Κρατικά Έσοδα.
Φοβάται για την ψυχική του υγεία. Και όχι δεν λέω ότι επειδή θα μείνουμε μέσα άλλους έναν ή δύο μήνες θα τρελαθούμε όλοι, αυτό θα ήταν υπερβολή και είναι. Αλλά ακόμα και στον εαυτό μου έχω παρατηρήσει σημάδια αγανάκτησης και εκνευρισμού με την κατάσταση. Είμαι σίγουρος πως δεν είμαι ο μόνος.
Φοβάται για το μέλλον του. Όχι σαν άποψη θανάτου από ασθένεια, πλέον, αλλά για την μελλοντική διαχείριση μιας κατάστασης από μια κυβέρνηση που αντιδρά σπασμωδικά, τώρα παίρνει μέτρα, αύριο τα παίρνει πίσω, και δεν έχει κάνει καμία κίνηση για να τον ενημερώσει σωστά.
Τα ερωτήματα πολλά… αλλά απάντηση θα πάρουμε;
Νάσος Μάμαλης, Οικονομολόγος
