Για αρχή, μην μας παρεξηγήσετε. Το άρθρο δεν είναι πολιτικό. Είναι θεατρικό. Ναι καλά διαβάσατε. Άφησα τα οικονομικά και έπιασα τα θέατρα.
Για να εξηγήσουμε γρήγορα. Ναι πήγα στο θέατρο να δω μια παράσταση. Ναι δεν μου άρεσε. Προφανώς δεν μου άρεσε τόσο πολύ, που κάθησα και έγραψα αυτό το άρθρο. Αλλά γιατί τόσο μένος θα ρωτήσετε;
Έχουμε ξαναπάει σε παραστάσεις που δεν μας άρεσαν. Και φυσικά, ακόμα και σε αυτές, έχουμε εντοπίσει γιατί δεν μας άρεσαν. Π.χ. μια παράσταση (Οι Πτυχιούχοι) δεν μου άρεσε επειδή ήταν θέατρο του παραλόγου και δεν κατάλαβα τίποτα απολύτως. Καμία αρχή, καμία μέση, κανένα τέλος.
Θεωρώ ότι σε κάποια σημεία είμαι πιο αυστηρός αλλά όχι περίεργος. Ή έστω, όχι τόσο περίεργος σε σημείο να μην δικαιολογείται. Αλλά η παράσταση που είδαμε δεν ήταν απλά κακή. Ήταν χυδαία. Επιεικώς μιλώντας.
Εκεί αρχίσαμε να σκεφτόμαστε την διαφορά ανάμεσα στο επίπεδο και την χυδαιότητα. Ακούστε γιατί. Το καλοκαίρι, πήγα στην Επίδαυρο για να δω Αριστοφάνη. Δεν πρόσεξα ότι το έργο το έχει σκηνοθετήσει και παίζει ο Πανούσης, στον οποίο δεν έχω ιδιαίτερη εκτίμηση. Το είδα, δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε, αλλά το θεώρησα καλή προσπάθεια και αναγνώρισα ότι έπιασε το ύφος. Έστω και αν το τελικό αποτέλεσμα δε μου άρεσε.
Το χτεσινό…. Ας πούμε ότι αν με υποχρέωνε κάποιος να ξαναδώ τον Πανούση και την διασκευή του, θα το ξανάβλεπα όσες φορές χρειαζότανε και θα χειροκροτούσα όρθιος και μανιακά, με δάκρυα στα μάτια αλλά θα άξιζε, γιατί δε θα έβλεπα πάλι αυτό το…. δε ξέρω, έχω στερέψει από αρνητικούς χαρακτηρισμούς.
Δεν θέλω να αναφέρω όνομα θεάτρου ή συντελεστών (γιατί παρά το αποτέλεσμα που είδα, εκτιμώ σαν καλλιτέχνες κάποια άτομα), άλλωστε μικρή σημασία έχει. Θέλω να παρατηρήσω ένα και μόνο πράγμα. Είδαμε μια παράσταση χωρίς αρχή, μέση και τέλος, με σκετσάκια (ουσιαστικά) που καμία σχέση δεν είχανε μεταξύ τους, συνδεδεμένα (ελάχιστα) με τις ασυναρτησίες που έλεγε ο “παρουσιαστής”. Τα ίδια τα σκετσάκια ήταν επιεικώς σαχλά, πραγματικά χυδαία και σεξιστικά, καθόλου αστεία και το πιο αστείο κομμάτι της παράστασης ήταν στο σημείο που οι ηθοποιοί έβαλαν τα γέλια γιατί τους είχε πιάσει νευρικό από τα μεταξύ τους πειράγματα (δεν μπορώ να πω, το κλίμα ανάμεσα στους ηθοποιούς ήταν καλό).
Και δείτε τι σκέφτηκα (μαζί με μια φιλη, σκεφτόμασταν το ίδιο). Μέσα στο θέατρο εκείνη τη στιγμή υπήρχαν περίπου 10-15 ακόμα άτομα (προφανώς ήταν μικρό θέατρο) που ήρθαν να δούνε “πειραματική σκηνή”. Αυτά τα άτομα γελάγανε υστερικά με τα… “αστεία”….. που βλέπανε. Έφτασα στο σημείο να αναρωτηθώ αν μεγάλωσα τόσο πολύ ή παραξένεψα τόσο πολύ που αυτά που έβλεπα τα θεωρούσα εμετικά. Ευτυχώς που οι φίλοι μου που ήταν μαζί με συνέφεραν.
Αυτό είναι το επίπεδο του Ελληνικού Θεάτρου; Η πειραματικές του σκηνές να βγάζουν αυτά τα… πραγματικά δεν έχω λόγια. Και δεν είναι ότι το έργο βγήκε. Είναι ότι ο κόσμος που πήγε και το είδε, το θεώρησε και αστείο! Γελάγανε σαν παλαβοί και μάλιστα μερικοί μας κοιτάγανε και περίεργα που είμασταν φανερά ενοχλημένοι από μερικές…. υπερβολές; Τι να πω, υπερβολή θεωρώ ότι κάτσαμε 2 ώρες κοντά και βλέπαμε ότι βλέπαμε.
Θέλω να κλείσω με μια παράκληση προς όλους τους σκηνοθέτες, ηθοποιούς, θιασάρχες και ιδιοκτήτες θεάτρων στην Ελλάδα. Δεν ξέρω αν πουλάει η χυδαιότητα. Αλλά σας παρακαλώ, σας ικετεύω, προτιμήστε το επίπεδο. Το θέατρο οφείλει να μορφώνει και να ανυψώνει. Όχι να βαφτίζει τέχνη το χυδαίο και άποψη την γελοιότητα. Το θέατρο πρέπει να καθοδηγεί τις μάζες σε υψηλότερες σφαίρες, όχι να την ακολουθεί στον πάτο.
Υ.Γ. Θυμάμαι τώρα πάλι τον… “φόρο τιμής” για τον θάνατο του θρύλου των ACDC Malcolm Young και σκέφτηκα ότι αυτή η παράσταση μπορεί να κάνει ένα καλό. Μπορεί ο άνθρωπος να επιστρέψει από τους νεκρούς για να τους κοπανήσει όλους μαζί…
Νάσος Μάμαλης, Οικονομολόγος
