Από τον Οκτώβριο του 1940 μέχρι το Μάιο του 1941 η Ελλάδα δοξάστηκε στα πεδία των μαχών. Οι Έλληνες αν και στο τέλος ηττήθηκαν και κατακτήθηκαν από τις δυνάμεις του Άξονα κατάφεραν να δώσουν ένα ηχηρό ράπισμα στον εχθρό ενώ η δράση του Έλληνα κατάφερε να ανυψώσει το ηθικό των Συμμάχων. Δεν είναι τυχαία τα ευμενή σχόλια για τον Έλληνα που ήρθαν και από τους Συμμάχους αλλά και από τον αντίπαλο. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι με διαταγή του Αδόλφου Χίτλερ τα Ελληνικά στρατιωτικά τμήματα όταν παραδόθηκαν τους επετράπη να κρατήσουν τις πολεμικές σημαίες των Συνταγμάτων και δεν πήραν αιχμαλώτους. Είναι μια πράξη που στην ιστορία έχει λάβει μέρος ελάχιστες φορές και με αυτό τον τρόπο ο νικητής έδειξε την αναγνώριση του θάρρους, της αξίας και της μαχητικότητας του ηττημένου.
Όμως με την κατάληψη της Κρήτης μπαίνουμε σε ένα νέο κεφάλαιο αυτό της Εθνικής Αντίστασης όπου για 3,5 χρόνια γράφτηκαν σελίδες δόξας αλλά και ντροπής. Τα πρώτα κτυπήματα στον άξονα δόθηκαν άμεσα από τους Έλληνες. Ήδη τον Ιούνιο του 1941 πρώτοι οι Κρητικοί ανέβηκαν στα βουνά και ξεκίνησαν να παρενοχλούν τον εχθρό ενώ βοήθησαν στην διάσωση και ασφαλή μεταφορά στην Αίγυπτο εκατοντάδων Ελλήνων, Βρετανών, Αυστραλών και Νεοζηλανδών. Την ίδια στιγμή στην ηπειρωτική Ελλάδα ξεκίνησαν να οργανώνονται αντάρτικές ομάδες και ομάδες πρακτόρων με πρώτες ομάδες να οργανώνονται από το ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο). Αντάρτικες ομάδες που έδρασαν στα βουνά όπως ο ΕΔΕΣ, ο ΕΛΑΣ, η ΠΑΟ, η ΕΚΚΑ, η ΕΟΚ αλλά και ομάδες που έδρασαν στις πόλεις όπως η ΠΕΑΝ δοξάστηκαν καταφέρνοντας μεγάλα χτυπήματα στον άξονα. Την ίδια στιγμή ομάδες πληροφοριών με πιο γνωστή αυτή της ηρωικής Λέλας Καραγιάννη μετέφεραν πληροφορίες στους Συμμάχους.
Σημαντική είναι και η στάση του απλού Έλληνα πολίτη που παρά τις διώξεις και τις εκτελέσεις όρθωσε το ανάστημά του με κορυφαία στιγμή τις διαδηλώσεις όταν οι Γερμανοί το 1942 θέλησαν να στρατολογήσουν Έλληνες να εργαστούν στην Γερμανική αμυντική βιομηχανία και να πολεμήσουν στο Ανατολικό Μέτωπο. Αποτέλεσμα μόνο οι Έλληνες δεν βοήθησαν τον άξονα.
Το να αναλύσουμε όλη τη δράση της εθνικής αντίσταση θα μας πάρει βιβλία ολόκληρα. Όμως επιγραμματικά θα πούμε ότι μόνο οι Έλληνες οι Γιουγκοσλάβοι και οι Ρώσοι έκαναν αντάρτικό. Οι Γάλλοι, οι Βέλγοι και άλλοι που προωθούν την δική τους Εθνική αντίσταση καλύτερα να δουν ότι η αντίστασή τους ξεκίνησε όταν οι Σύμμαχοι αποβιβάστηκαν στην Νορμανδία και μετά. Την ίδια στιγμή η Ελλάδα προκαλούσε συνεχώς απώλειες στον εχθρό που υπολογίζονται σε άνω των 3.000 οι νεκροί Γερμανοί, 5.000 νεκροί Ιταλοί και περίπου 2.000 νεκροί Βούλγαροι. Τέλος θα ήθελα να αναφέρω ότι σύμφωνα με τα αρχεία του Γερμανικού Στρατού στην Ελλάδα είχαμε το υψηλότερο ποσοστό που εναντιώθηκε στον κατακτητή. Πιο συγκεκριμένα είχαμε:
- Περί του 30.000-40.000 αντάρτες (20.000-25.000 ΕΛΑΣ, 5000 ΕΔΕΣ και οι λοιποί σε διαφορετικές οργανώσεις εντός πόλεων και στα βουνά) χωρίς να μετράνε τους Έλληνες που βοηθούσαν τους αντάρτες σε θέματα διοικητικής μέριμνας και πληροφοριών.
- Την ίδια στιγμή 10.000 Έλληνες στην Αίγυπτο οργάνωσαν μονάδες του Στρατού (Ορεινές Ταξιαρχίες, Ιερό Λόχο), του Ναυτικού και της Αεροπορίας υπό Βρετανική διοίκηση έγραφαν νέες σελίδας δόξας : Ελ Αλαμέιν, Κυρηναϊκή, Ιταλία, Αδριατική, Ανατολική Μεσόγειος, Κυκλάδες, Δωδεκάνησα, Νορμανδία.
- Τέλος υπολογίζεται από τους Γερμανούς ότι το 80% ήταν φανερά εχθρικά προσκείμενο προς τον άξονα και αποτελεί το υψηλότερο με διαφορά ποσοστό από όλες τις χώρες που είχαν κατακτηθεί από τους Γερμανούς.
Όμως έχουμε και σελίδας ντροπής. Δοσίλογοι, τάγματα ασφαλείας, εμφύλιες συρράξεις αμαύρωσαν τους αγώνες των Ελλήνων. Όπως έγινε το 1821 έτσι και τώρα οι Έλληνες αντί να είναι μονιασμένοι τρωγόντουσαν. Σύμφωνα με τα Γερμανικά αρχεία :
- Περίπου 1.000 – 1.500 Έλληνες έγιναν συνεργάτες του κατακτητή με το καταδίδουν τους συμπατριώτες τους για λίγα χρήματα ή για να λύσουν προσωπικές διαφορές. Αποτέλεσμα τα μπλόκα σε Καισαριανή και στο Αιγάλεω και αλλού.
- Περίπου 2.000 Έλληνες έγιναν συνεργάτες του κατακτητή με το να εργάζονται για λογαριασμό του Γ’ Ράιχ ή να αποτελούν υποστηριχτές των Ναζί.
- Επίσης 2.500-3.000 Έλληνες έγιναν δεκανίκια των κατακτητών στελεχώνοντας τα προδοτικά Τάγματα Ασφαλείας και αντάρτικά εθνοσοσιαλιστικά σώματα (πχ Σώμα Πούλου) στην Μακεδονία υπό τις ευλογίες των Γερμανών. Σκοπός τους η καταδίωξη των Ελλήνων ανταρτών. Όχι δεν κυνηγούσαν μόνο τους αντάρτες του ΕΛΑΣ αλλά κάθε Έλληνα αντάρτη. Δεν είναι τυχαίος ότι οι ταγματασφαλίτες ορκίζονταν πίστη προς τον Αδόλφο Χίτλερ σε αντίθεση με τους αντάρτες που ορκίζονταν πίστη στην Ελληνική Σημαία.
Τέλος έχουμε τις εμφύλιες συγκρούσεις όπου ο ΕΛΑΣ κατάφερε να καταστρέψει τις αντάρτικες ομάδες ΠΑΟ και ΈΚΚΑ και στην Ήπειρο πολεμούσε με πάθος τον ΕΔΕΣ τη περίοδο 1943-1944. Την ίδια στιγμή υπήρξαν κινήματα κουμουνιστών στις Ελληνικές δυνάμεις της Μέσης Ανατολής όπου ειδικά ο στρατός μας που είχε δοξαστεί όλα αυτά τα χρόνια αφοπλίστηκε και κλείστηκε από τους Βρετανούς σε στρατόπεδα κράτησης. Μετά από πολύ κόπο οι Έλληνες ξαναγύρισαν στον αγώνα κατά του Άξονα, πολέμησαν με τον ηρωισμό που τους διακρίνει και έβγαλαν το στίγμα.
Όμως ο Έλληνας δεν έβαλε μυαλό και 2 μήνες μετά την απελευθέρωση ξεκίνησε ο Εμφύλιος Πόλεμος που άφησε τεράστιες καταστροφές στην Ελλάδα.
Δεν θα εξετάσω αν φταίει το ΕΑΜ, ο ΕΔΕΣ, η κυβέρνηση Παπανδρέου και δεν θα μπω σε θεωρίες συνομωσίας. Θα πω απλά ότι δυστυχώς το μεγάλο πρόβλημα του Έλληνα είναι η διχόνοια. Όπως το 1821, το 1922 έτσι και στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο οι Έλληνες δεν ήταν μονιασμένοι. Για μένα όλοι φταίνε διότι αντί να κάτσουν να πολεμήσουν αδερφωμένοι τον εχθρό αναλώθηκαν στην μεταξύ τους φαγωμάρα. Από την μια το ΕΑΜ που έπαιρνε γραμμή απευθείας από τη Σοβιετική Ένωση (δεν είναι τυχαίο ότι ο Σάντος και ο Ιωαννίδης και μετέπειτα ο Ζαχαριάδης ήταν μέλη του Κουμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης) παίζοντας το παιχνίδι του Στάλιν. Από την άλλη είχαμε δεξιούς που έγιναν υποχείρια των Βρετανών και έφεραν με το ζόρι τον Βασιλιά Γεώργιο που ήταν και πριν το πόλεμο μισητός στο 80% των Ελλήνων. Εκτός αυτού η κυβέρνηση Παπανδρέου κατά την διάρκεια των Δεκεμβριανών αμνήστευσε τους δοσίλογους που βρίσκονταν φυλακισμένοι. Έτσι οι Ταγματασφαλίτες, επίορκοι αστυνομικοί, χωροφύλακες, και στρατιωτικοί, όπως και εκατοντάδες πολίτες συνεργάτες του κατακτητή αντί να στηθούν στον τοίχο και να εκτελεστούν, αποφυλακίστηκαν αλλά και αμνηστεύτηκαν και συνέχισαν την καριέρα τους κανονικότατα άνευ διώξεων. Μόνο στην Ελλάδα έγινε κάτι τέτοιο με το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
76 χρόνια μετά την απελευθέρωση της Ελλάδος από τον άξονα, βλέπουμε την Ελλάδα ακόμα να τρώγετε με το μίσος και τα πάθη της εποχής εκείνης. Έτσι και τώρα που η Πατρίδα αντιμετωπίζει τόσα προβλήματα όπως τα οικονομικά, το μεταναστευτικό, τη Τουρκία, το θέμα της Κύπρου, τη καπήλευση του ονόματος και της ιστορίας της Μακεδονίας κ.α. οι Έλληνες αναλώνονται στο να μαλώνουν για το τι έγινε πριν 76 χρόνια και συνεχίζουν το πολιτικό μίσος μεταξύ τους. Έτσι βλέπουμε, όπως πολύ σωστά είχε αναφέρει παλαιότερα ο κύριος Βάλλας σε άρθρο του, τα κόμματα της βουλής, για λόγους λαϊκισμού και προβολής να τρώγονται μεταξύ τους αντί να συνεργαστούν.
Όμως μονιασμένοι καταφέραμε το έπος της Αλβανίας, μονιασμένοι καταφέραμε τη γραμμή Μεταξά, μονιασμένοι καταφέραμε τη Μάχη της Κρήτης, Μονιασμένοι καταφέραμε την ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοποτάμου, μονιασμένοι καταφέραμε το Ελ Αλαμέιν και το Ρίμινι. Φανταστείτε αν δεν είχαμε τις εμφύλιες διαμάχες τι θα είχαμε καταφέρει. Είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει.
Έτσι αν και δεν είμαι ιστορικός θα ήθελα να προτείνω σε όλους σας να διαβάσετε και να μάθετε ιστορία. Διαβάστε από πηγές από όλες τις παρατάξεις και κάπου στη μέση θα είναι η αλήθεια. Να μάθετε ιστορία έτσι ώστε να δείτε τι λάθη έκαναν οι παλαιότεροι για να μην τα επαναλάβετε εσείς. Να μπορέσουμε να βρούμε πράγματα που μας ενώνουν και να μπορέσουμε να ορθοποδήσουμε σαν χώρα και σαν κοινωνία. Όπως πρότεινε και ο κύριος Βάλλας να απαιτήσουμε από τους πολιτικούς να συνεργαστούν. Φανταστείτε αν πάνε οι κύριοι Τσίπρας, Καμμένος και Μητσοτάκης ενωμένοι στις Βρυξέλες να διαπραγματευτούν σαν ομάδα για τα προβλήματα της Ελλάδος όπως έπραξαν η Κύπρος, η Ισλανδία και η Ιρλανδία και τώρα έχουν βγει από την κρίση. Αλλά αυτό θέλει ψυχικό σθένος που θέλω να πιστεύω οι σημερινοί πολιτικοί που είναι νεαρής ηλικίας το έχουν, και τότε υπάρχει ελπίδα. Και όπως λένε οι Δυνάμεις Πεζοναυτών “Θαρσείν χρη, τάχ’ αύριον έσετ’ άμεινον” δηλαδή χρειάζεται θάρρος, το αύριο θα είναι καλύτερο.
Έτσι ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων πρέπει να τιμήσουμε και δοξάσουμε όλους αυτούς τους Έλληνες και τις Ελληνίδες που πολέμησαν σε Ελλάδα και στο εξωτερικό, τον κατακτητή. Να μάθουμε από τα λάθη τους και να κοιτάξουμε πως ενωμένοι θα βοηθήσουμε την Ελλάδα να γίνει καλύτερη.
Θ. Σ., Αξιωματικός Ειδικών Δυνάμεων
