«Μισή ζωή…»

      4 Comments on «Μισή ζωή…»

Έκανα λάθος. Νόμιζα ότι είναι δράμα όταν κλαίει ο ηθοποιός, αλλά δράμα είναι όταν κλαίει η αίθουσα.

Frank Capra

Η καινούρια χρονιά ξεκίνησε με μια πολύ δυνατή θεατρική παράσταση. Ένα έργο του αγαπημένου Άντον Τσέχωφ, ο οποίος για άλλη μια φορά κατάφερε να με συγκινήσει και να με συγκλονίσει με το «Θείο Βάνια», καθώς αναπαριστά μια αδιέξοδη κατάσταση στην οποία όλοι οι άνθρωποι λίγο -πολύ έχουμε βρεθεί σε κάποιο βαθμό στη ζωή μας. Κάθε χαρακτήρας έρχεται αντιμέτωπος με τους προσωπικούς του δαίμονες και, παρόλο που στο τέλος του έργου κανένας χαρακτήρας δεν εκπληρώνει τις επιθυμίες του, ο Τσέχωφ μας υπενθυμίζει ότι η ζωή συνεχίζεται και εμείς πρέπει να ακολουθήσουμε το βηματισμό της.

Ας γνωρίσουμε, όμως, λίγο καλύτερα τους βασικούς χαρακτήρες, ώστε να αντιληφθούμε πιο καθαρά τους ρόλους τους και τα προβλήματα που δημιούργησε η συνύπαρξή τους στο μεγάλο σπίτι, πράγμα που έγινε η αφορμή να βγουν στην επιφάνεια ανασφάλειες, φόβοι αλλά και ενοχές για μια ζωή που προχώρησε χωρίς να τους αγγίξει.

Ο Θείος Βάνιας, μια ρομαντική αλλά και μελαγχολική μορφή, εγκατέλειψε τις φιλοδοξίες του για να προσέχει το κτήμα, ώστε να παρέχει οικονομική εξασφάλιση στον γαμπρό του. Ο Γιώργος Κιμούλης είναι εξαιρετικός στο ρόλο του, δίνοντας υπόσταση σε έναν πολύπλοκο χαρακτήρα: Ενός ανθρώπου βουτηγμένου στην βαρετή καθημερινότητά του, παραμελώντας τα όνειρά και τις επιδιώξεις του, προκειμένου να βοηθά τους συγγενείς του. Αρχίζει να ελπίζει ξανά, όταν θα εμφανιστεί μπροστά του η γυναίκα που αγαπούσε τόσα χρόνια. Πεπεισμένος ότι μπορεί να την κερδίσει, παρά το γεγονός ότι είναι πολύ μικρότερή του και οι συνθήκες δεν τον ευννοούν, ξεφεύγει από το φαύλο κύκλο του και αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο να προσπαθήσει, χωρίς ωστόσο να έχει ανταπόκριση.

Ο ιδεαλιστής γιατρός Μιχαήλ Αστρόφ, που υποδύεται με μεγάλη επιτυχία ο Τάσος Νούσιας, είναι ένας άνθρωπος γεμάτος ανησυχίες και εμπειρίες από τη ζωή του. Η προσωπικότητά του γοητεύει τις γυναίκες, χωρίς όμως ο ίδιος να είναι ικανός να αγαπήσει αληθινά, με αποτέλεσμα να νιώθει κενός και μόνος. Είναι πολύ λυπηρό, ένας άνθρωπος που αγαπά τη φύση και θέλει να την προστατέψει, να μην μπορεί να δεθεί με έναν άλλον άνθρωπο γιατί κανείς δεν μπορεί να τον αγγίξει πραγματικά. Νιώθει τη ματαιότητα της ζωής του να τον κατακλύζει χωρίς ο ίδιος να μπορεί να αντισταθεί.

Ο ρηχός και ματαιόδοξος ακαδημαϊκός Σερεμπριακόφ, γαμπρός του Βάνια από τον πρώτο του γάμο με την αδερφή του, θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο κοινωνικά από τους υπολοίπους και ζει τη ζωή του εις βάρος των υπολοίπων. Ονειρεύεται μια ζωή ανάμεσα στους όμοιούς του, με το χρόνο να μην είναι με το μέρος του -καθώς είναι μεγάλος σε ηλικία – και έτσι ξεσπά στη γυναίκα του και την κόρη του.Ο Γιώργος Ψυχογιός είναι πολύ καλός στο ρόλο του ξιπασμένου και αγνώμονα καθηγητή, του οποίου η παρουσία εκφράζει την κοινωνικοπολιτική επικαιρότητα της παράστασης.

Η όμορφη και επιφανειακή Ελένα, η γυναίκα του καθηγητή και ο ανεκπλήρωτος έρωτας του Βάνια, είναι μια γυναίκα που πλήττει από την καθημερινότητά της και την απραγία της, δυστυχισμένη με το γάμος της, χωρίς να κάνει κάτι για να απεγκλωβιστεί από αυτόν. Κολακεύεται από τα αισθήματα του Βάνια, χωρίς όμως να αντιλαμβάνεται πόσο πραγματικά την αγαπά, ενώ παράλληλα φλερτάρει με τον γιατρό, καθώς αποτελεί κάτι διαφορετικό από την καταθλιπτική επαρχιακή ζωή. Η Στέλλα Καζάζη, ερμηνεύει επιτυχημένα την Ελένα, η οποία συμβιβάστηκε στο γάμο της, και καθώς ο χρόνος κυλά και η ζωή προχωρά, η ίδια νιώθει “ακινητοποιημένη” στον έγγαμο ρόλο της, χωρίς να μπορεί πλέον να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες και τα όνειρά της.

Τέλος, η γλυκιά και καρτερική Σόνια, την οποία υποδύεται εξαιρετικά η Χαρά – Μάτα Γιαννάτου, ερμηνεύει την κόρη του καθηγητή Σερεμπριακόφ από τον πρώτο του γάμο και συγχρόνως ανιψιά του Βάνια. Ζει απομονωμένη στο κτήμα με το θείο της, πληγωμένη βαθιά από την συναισθηματική απόσταση που έχει με τον πατέρα της. Ταυτόχρονα βιώνει έντονα τον ανεκπλήρωτο έρωτά της με το γιατρό, ο οποίος εξαιτίας των δικών του προσωπικών αδιεξόδων δεν μπορεί να της προσφέρει αυτό που επιθυμεί. Η αίσθηση μοναξιάς και εγκατάλειψης που νιώθει αυξάνεται με την εξέλιξη του έργου, γιατί συνειδητοποιεί ότι ο μοναδικός αληθινός δεσμός της είναι και θα είναι με το θείο της. Καθώς η ελπίδα της χάνεται, το μόνο που φωνάζει είναι: «Θα ζήσουμε».

Η σκηνοθεσία του έργου από τον Γιώργο Κιμούλη είναι εξαιρετική και αναπλάθει με επιτυχία την εποχή. Τα σκηνικά είναι πλούσια, αλλά όχι επιτηδευμένα, έτσι ώστε να αποδίδουν με μεγάλη λεπτομέρεια και ακρίβεια την καθημερινότητα στο μεγάλο σπίτι. Η επιλογή των κοστουμιών βοηθά στην πιστή αναπαράσταση της τσαρικής Ρωσίας του 19ου αιώνα και η μουσική είναι απόλυτα εναρμονισμένη με το κλίμα που επικρατούσε εκείνα τα χρόνια. Μια συνύρπαξη πολλών καταπιεσμένων συναισθημάτων έφερε στο φως τις ανθρώπινες αδυναμίες και την ανθρώπινη παραίτηση. Τέλμα και πλήξη διακατέχει το κλίμα στο έργο του Τσέχωφ. Ακινησία χωρίς όνειρα και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, γιατί η ζωή τους προσπέρασε. Χαμένες προσδοκίες, χαμένοι κόποι, μαραμένα όνειρα και καταπνιγμένοι πόθοι συσσωρεύονται στα μάτια των χαρακτήρων, οι οποίοι αναγκάζονται στο τέλος να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι γι’ αυτούς δεν υπάρχει καλύτερο αύριο, γιατί χωρίς να έχεις κάτι να ελπίζεις, δεν ζεις, απλά υπάρχεις.

Η θεατρική παράσταση «Θείος Βάνιας» που παίζεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά έιναι ένα έργο που αξίζει το χρόνο κάθε θεατρόφιλου και δεν πρέπει να την χάσετε. Δύο εξαιρετικά έργα του Τσέχωφ με τόσο αντίθετα νοήματα μεταξύ τους:  Στο «Βυσσινόκηπο» διαφαίνεται η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και το ρίσκο των χαρακτήρων να πραγμοποιήσουν τις επιθυμίες του, ενώ στο «Θείο Βάνια» παρουσιάζεται το προσωπικό αδιέξοδο και ο εγκλωβισμός σε μια κατάσταση, η οποία δεν καλυτερεύει απλά διαιωνίζεται, παρασέρνοντας στη δίνη της όνειρα, αγάπες και αναμνήσεις.

Αλίκη Μελισσηνού

Facebooktwitterpinterestinstagram

4 comments on “«Μισή ζωή…»

  1. Μαλβινα

    Συγχαίρω την Αλίκη Μελισσηνου για την καταπληκτική κριτική της.Πιστευω πώς όποιος τη διαβάσει δύσκολα θα αντισταθεί στο να μην πάει να δει το έργο!!!

    Reply
    1. admin Post author

      Σας ευχαριστούμε πολύ για την τόσο όμορφη σκέψη σας , που αποτελεί ακόμη έναν έπαινο στην εξαιρετική μας αρθρογράφο , που πάντα προσφέρει όλο της το είναι σε κάθε κριτική της.

      Reply
  2. ΑΝΤΑ ΠΑΠΠΑ

    ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ!!! ΝΑΙ,θα ζησουμε,για να απολαμβάνουμε την παράστασή , την οποία κλέβει ο Νούσιας (γιατρός Αστρώφ) με την ζωντανή κ δυναμική του παρουσία , οποίος κερδίζει ,για μενα,τις εντυπώσεις !! Όσο για τις γυναίκες- συντελεστές της παράστασης ,νομίζω δεν ήταν τόσο επαρκείς στους ρόλους τους.Μολαταύτα η κριτική σας κ.Μελισσηνού , γιά άλλη μιά φορά, μας μεταφέρει κινηματογραφικά πίσω στον χρόνο…..Ταξίδι σε μιάν άλλη εποχή …..Μπράβο σας,για άλλη μια φορά !!!

    Reply
    1. admin Post author

      Η συνεχόμενη προτροπή σας αποτελεί το έναυσμα για την αρθρογράφο μας να συνεχίσει να μας αφηγείται το μαγικό αυτό παραμύθι του θεάτρου. Σας ευχαριστούμε θερμά για τα λόγια σας άλλη μια φορά.

      Reply

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *